De zon bevlekt het landschap zover mijn oog kan reiken. Ik tast de vlakte af met mijn blik, op zoek naar die ene giraffe, het groepje struisvogels, een eenzame luipaard.
Hier en daar zijn huisjes gesprenkeld; wit met blauwe deuren, rond met rieten daakjes, een man zit voor de deur, een kind speelt op het erf. De kleuren vertellen verhalen van ruwe levens, blootgesteld aan zon en regen, geërodeerd door onverteld verdriet. Maar het dramatische landschap herbergt ook vreugde, hoop. Kinderen met hoofden en handen vol creativiteit geven licht aan het land.
Verder wachten vergaderzalen vol bureaucratie, straten bezaaid met achteloos afval en inventieve verkopers. Het leeft hier, het broeit en het bruist en het rommelt. Er is niks om op neer te kijken, niks om medelijden mee te hebben, er ligt kracht in het leven hier, puur en ruw en ongepolijst.
Zo is de tijd op z’n mooist.
(Ik ben maar een vluchtige voorbijganger, mijn blik ziet maar wat hij ziet. Zoveel nuance en verhalen blijven verborgen, net buiten mijn bereik, ook al weet ik dat ze er zijn. Tijd schiet te kort, maar dit was enkel een ontmoeting. Er is altijd nog later.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten