De Stad in het Woud

Iquitos, stad langs de Amazone, grootste stad ter wereld die niet per auto bereikbaar is, is zonder twijfel en jammer genoeg, ook de meest lawaaierige stad waar ik ooit ben geweest. Bye, bye, idylle van de Stad in het Woud.

Duizenden en duizenden, en dan nog een keer duizenden, motofugonetas - de Peruaanse variant van de tuk-tuk - bevolken hier op ieder moment de drukke wegen. Geen moderne motorfietsen, maar oude, krakkemikkige gevaartes die decibels uit vervlogen tijden uitstoten, en een zwarte rook die de huizen grijs kleurt en onverbiddelijk je longen in drijft. Ik word er krankzinnig van. Ik kom uit een cultuur van stilte. Ik hou van rust en natuur. Wat muziek op de achtergrond, waarom niet. Maar hier heerst de cultuur van lawaai. Duizenden motoren overstemmen gelijktijdig elk stemgeluid in de stad. Muziek die gehoord wil worden (en dat wil de muziek hier blijkbaar erg graag) moet op maximaal volume. Mijn hoofd barst uit elkaar. De eerste dag hier was de ergste. Na drie nachten amper slapen wegens hangmat, kwam ik doodvermoeid aan in de stad. We hadden nog een vergadering, 's avonds laat, en gingen daarvoor zitten bij een bar. Op een straathoek, buiten, op een kruipunt. Langs alle kanten belaagd door die lawaaierige verkeersmonsters. Uit de boxen schalde veel te luide muziek. Binnen scheen TL-licht op ons. Buiten raasden aan een onstopbaar tempo gezichten voorbij, mototaxi's, mensen, prikkels, indrukken. Ik moest vechten tegen de slaap. En boven alles, mij concentreren op wat onze partner vertelde. Uitgeput, uitgeput.

Een dag later bezoeken we met een andere partner een deel van de stad dat met het regenseizoen volledig onder water is gelopen - geen verkeer daar... Wel onvoorstelbare taferelen. Van krakemikkige houten bruggetjes, niet meer dan planken die door de bewoners zelf in en aan elkaar zijn getimmerd. Volledige benedenverdiepingen die op zichzelf een verzonken stad vormen. Waterplanten die plots in volle glorie de buurt sieren. Kinderen die van de nood een deugd hebben gemaakt en dolle waterpret beleven in het zwembad dat hun wijk opeens geworden is. Hallucinant. En natuurlijk heb je net, op dat ene moment dat een gigantische aaneenschakeling is van adembenemende beelden en fotogenieke taferelen, je camera niet bij. (Alleen een telefoon, daar moeten we het dan maar mee doen) 

De zon gaat onder. Nog een maand, zeggen ze. Dan zullen de straten weer droog zijn.