Gewoontjes

Ik doe mijn best om, ook op Galápagos, een gewoon leven te leiden. Zo heb ik bijvoorbeeld bakpoeder in huis. Als er dan buren langskomen die vragen of ze wat bakpoeder mogen lenen, zeg ik “ja”. Dat geeft mij een goed gevoel, bakpoeder aan mijn buren lenen. Een gevoel van normaliteit. Later kan ik mij dan zorgen maken over de vraag of ze dat eigenlijk ooit nog denken terug te geven, dat bakpoeder. En die ovenschaal. Heerlijk is het. Mondaine zorgen.

Het feit dat ik in een nationaal park woon doet niet af aan mijn buurtgevoel, dit kleine wijkje van tijdelijke wetenschappers van overal. Er komt al eens iemand de was bij mij doen of een taart in de oven schuiven. Op zondag nodigen ze mij al eens uit om te komen eten. Na het werk spelen we regelmatig pingpong.

Het geeft balans aan mijn leven. Het moet niet allemaal spectaculair zijn en groots en fantastisch en niet te vergelijken met. De afwas staat hier óók op mij te wachten als ik thuiskom, op zaterdag moet ik ook gewoon naar de markt om af te dingen op mijn groenten.

Ok, het is waar, ik heb uitzicht op de Pacific vanuit mijn bed. Ik heb cactusbomen in mijn tuin. ’s Nachts moet ik al eens levensgrote kakkerlakken achternajagen, en elk weekend houdt voor mij het spotten van exotische vissen in. Maar verder dan dat is mijn leven niet zo spectaculair. Een biertje blijft een biertje, een filmpje blijft een filmpje, regen blijft regen en werk blijft werk. Het leven vindt altijd wel een routine om te volgen. Altijd. Overal.