Puerto Ayora. Het is een klein stadje, zo eentje waar iedereen in het midden van de straat loopt, omdat het kán. Het is ook een toeristisch stadje, zo eentje waar je mensen op de meest ongespaste plekken in bikini ziet rondlopen (op straat, in het restaurant, in de supermarkt). Het is een stadje dat niet ophoudt mij te verwonderen. Zo is het momenteel de tijd dat de mini-iguanas hun eieren uit kruipen. De wegen krioelen van baby’s – beestjes die, in tegenstelling tot mama en papa, niet in de buurt van de zee blijven, omdat zij nog niet weten wat een auto is en dat je er maar beter niet onder terecht komt. Ondanks alle ‘vooruitgang’ krioelt Puerto Ayora nog steeds van het leven. Ik zing, huil lach, werk, vecht en bewonder hier (bidden is mijn ding niet zo, al communiceer ik al eens graag met het Universum in al zijn vormen – telt dat ook?).
Maar – ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen maar het wordt steeds waarder: ik mis Quito. Want hier in dit kleine stadje op dit kleine eiland is er geen uitweg naar Anders. Geen openbaar vervoer naar een metropool. Alles is rustig en klein. Ja, ik kan in Puerto Ayora om drie uur ’s nachts (dronken, als het moet) in mijn eentje over straat lopen zonder de minste zorg dat mij wat zal overkomen. Maar een gevoel van onzekerheid en onveiligheid voor eventjes zou me deugd doen. Dan kan ik daarna weer extra genieten van Klein. Lawaai, vervuiling, waanzinnig verkeer: al is het maar om alles weer in perspectief te zien, ik heb het even nodig. Anonimiteit. Verdwalen in de Grote Wereld. Yes please. En natuurlijk salsa. Als ik naar Quito zou gaan zou ik dansen, dansen, en dansen. ’s Ochtends ’s middags ’s avonds. En ik zou langsgaan bij Martha P., een mevrouw die heel goed wist hoe ze ruimte in mijn hoofd moest maken. Ik zou het koud hebben en naar thermale baden gaan. Ik zou gefrustreerd raken door mijn ecuatoriaanse vrienden die hun afspraken nooit nakomen. (Overigens zou ik dezer dagen ook voetbal kijken, twee keer per dag, alstublieft dankuwel).
Ik zou ik zou ik zou. En op het einde van een week zou ik voldaan zijn en weer weten waarom ik zoveel van Galápagos hou. Ik zou naar huis kunnen terugkeren en mij wentelen in de rust. Ik zou een tevreden mens zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten