Week 6*: Hoe dromen soms meer met de werkelijkheid te maken hebben dan je op het eerste zicht zou denken

* Want weken hoeven niet altijd op volgorde te gaan...

Die nacht droode ik dat ik met Rinse in een museum was. Je weet wel, zo'n enorm gebouw dat enkel een museum of een justitiepaleis of een nationale bibliotheek kan zijn; wit, en met trappen en een galerij met gigantische pilaren met een driehoek erop (was ik daar werkelijk met Rinse geweest, dan had ik jullie ook de juiste termen hiervoor kunnen geven, maar dat is dus niet het geval). We stonden nog in de inkomsthal, een beetje om ons heen te kijken, toen plots de aarde begon te beven. Heftig. Het eerste wat door mijn hoofd schoot (en terecht, na 4 VN-veiligheidstrainingen) was: 'Wat zegt mijn security training hier ook alweer over?' en ik wist meteen het antwoord: naar buiten gaan. Acheraf heb ik hier nog veel over nagedacht, en volgens mij was dat niet het juiste antwoord. Hoewel mijn intuitie wel degelijk zegt naar buiten te gaan moet men geloof ik eigenlijk liever onder een stevige deurpost gaan schuilen. Denk ik. Anyway, mijn instinct schoot in actie, ik nam Rinse bij de arm en sleepte hem naar buiten. Rinse, die meer geschrokken was van mijn meesleepactie dan van de aardbeving zelf, deed er een beetje lacherig over. Of dat nu wel nodig was. Een beetje verontschuldigend legde ik uit dat de VN nu eenmaal heel panisch is als het op veiligheid aankomt. De aarde stopte met beven en Rinse zei:´'Ja, maar nu zijn we veilig'. 'Ja' zei ik 'maar de mensen in Santiago dachten ook dat ze veilig waren en dat het alleaal wel zou meevallen, en dat was dus niet zo' (ook hier weer die discrepantie met de werkelijkheid. In wakkere toestand ben ik mij er wel degelijk van bewust dat niet Santiago maar Concepcion het grote slachtoffer van de beving in Chili was, en ben ik mij er overigens ook van bewust dat het geheel nergens op slaat te denken dat die mensen zich veilig waanden). Enfin, Rinse gaf mij gelijk, we gingen terug naar binnen, ik droomde vrolijk verder, en werd veel te kort daarna bruut door de wekker uit mijn slaap gerukt.

Die ochtend aan de ontbijttafel buigt de forse, ronde indigenavrouw naast me haar hoofd met daarop een hoed met daarop een veer naar mij toe en zegt: 'heb jij ook die aardbeving gevoeld vanochtend?'

Ah.