Week 3 – Thema 1: Mensen. Melrose Place

Over Melrose Place: ik heb dat niet verzonnen, mijn woongemeenschap wordt echt zo genoemd. Waarom? Ik heb die serie nooit gezien, dus helemaal zeker kan ik niet zijn, maar vermoedelijk heeft het feit dat we een afgesloten woonomgeving vormen, grotendeels bevolkt door jongelingen (een naar het schijnt ooit bijna uitsluitend door Noord-Amerikanen) er wel wat mee te maken. Verder schijnt het drama-gehalte met momenten ook nogal bovengemiddeld te zijn, met halfnaakte mannen die midden in de nacht voor de deur staan enzo, al zijn dat niet meer dan geruchten en kan ik daar (nog) niet van meespreken. Vandaar dus. Melrose Place. Mijn thuis. Starring, onder andere:


• De Voorganger (nr. 8)

Valeria was de vorige ik. Of, beter gezegd, ik ben de nieuwe Valeria. Valeria is een tof Mens. Ze heft mij geholpen zoveel ze maar kon, of het nu ging om een huis zoeken (ja, dankzij haar zijn we nu buren), waar ik het best mijn boodschappen doe, wanneer ik het vuilnis moet buitenzetten en wie en hoe iedereen is op werk. Een willekeurige conversatie tussen V en L:
V klopt op de deur, de avond vóór ze een maand naar Zwitserland vertrekt.
- Lies ! Ik kom dag zeggen.
- Valeria! Ik ga je gewoon missen, weet je dat? Aan wie moet ik nu al mijn vragen stellen ?
- Ach, in noodgevallen moet je maar mailen.
- Hihi, neen, ik zou je vakantie niet willen verstoren. Ik red mij wel, geniet er maar van.
- Okee, jij ook. En vergeet niet, je hebt altijd Carmelo nog…
Carmelo :


• Het liefje van (nr. 8)

Carmelo is Spaans, Valeria’s lief en mijn persoonlijke neighbourhood hero. Dat gaat zo:
Lies klopt op de deur van V en C. C doet open :
- Hey Lies !
- (twijfelachtig glimlachend) Hey…
- (stilte, kijkt L bezorgd onderzoekend aan. Dan:) Nee.
- Ja
- Alweer ?
- Uhuh… (ik probeer mezelf nog uit te leggen:) Ze is wel kleiner dan de vorige keer, maar ze zit in mijn slaapkamer!
C loopt mee, gevolgd door een nieuwsgierige V en een toevallig aanwezige vriendin. In mijn slaapkamer wordt mijn spin-van-de-dag te lijf gegaan met een bezem. De meisjes:
- Dood haar! Ze leeft nog, arm ding, dood haar!
Valeria:
- Waaw, wij hebben ook wel spinnen, maar zo groot zijn ze toch nooit hoor.
Lies, opgelucht:
- Nou, in vergelijking met die tarantula-achtige van gisteren was dit helemaal niks hoor. Die was, je weet wel, giga en harig enzo. Je trapt erop en het spul spat alle kanten op…


• De buurman (nr. 9)

Esteban is mijn directe buurman, een van de weinige Ecuadorianen in MP, en sinds kort mijn maatje. Dat ging ongeveer zo:
E. klopt op deur. L doet open en E walst naar binnen.
- Dag buurvrouw.
- Dag buurman.
- Ik kwam je eigenlijk vragen of je met mij kwam blowen zodat we vrienden konden worden. Maar ja, jij blowt niet he.
- Neen. Betekent dat nu dat we geen vrienden kunnen worden?
- Neen he, ik ben bang van niet.
- Jammer.
- Ja, jammer, ik had nog zo gedacht dat we geode vrienden konden worden!
- Precies wat ik dacht! Maar ja, jij wordt dus geen vrienden met mensen die niet blowen?
- Neen.
- Dat komt goed uit. Ik wordt geen vrienden met mensen die mensen enkel beoordelen op het feit of ze blowen of niet.
- Jammer. Dag buurvrouw!
- Dag buurman! (L hobbelt woordeloos en als vanzelfsprekend achter E aan om in zijn zetel neer te ploffen. Sinds die avond zijn we vrienden. En neen, daar heb ik niet voor moeten blowen).



• Mevrouw Vervoer

Het is bizar, maar zo heet ze echt. Doña Tránsito. En neen, ‘vervoer’ (tránsito dus) is níet haar achternaam. Ook niet haar bijnaam. Doña T is onze conciërge. Ze is ongeveer 2 koppen kleiner dan mij, gerimpeld als een appeltje dat in de vergetelheid is geraakt, en gaat immer gekleed in haar Otavaleense indígenakledij. Meestal wordt ze vergezeld door een jongen en 2 honden (waarvan 1 zich als een paard gedraagt). Ze heeft zowat alle leuke dingen uit mijn huis weggehaald, onder het mom dat mijn voorganger die aan haar heeft nagelaten (sja, wie ben ik om dat tegen te spreken?). Ze is nogal conservatief, maar als je haar eenmaal kent, best aardig. En, het moet gezegd, ze heeft een gave met planten. Dankzij haar groeit en bloeit Melrose Place als een klein paradijsje in de grote stad...

’t Is een bonte boel daarzo, gezellig en zalig en prachtig en prettig. Wie had dat gedacht, Melrose Place, mijn ‘home away from home’.