De mannen van Iran
We ontmoetten hen meteen op de eerste dag, de mannen van Iran. In de buurt van het kantoor, waar wij tijdelijk in een shabby hotel ondergebracht waren, waren niet al te veel eetgelegenheden. Althans niet op dat moment van de dag. Dus kwamen we terecht bij de prins (niet dat hij echt een prins is of zo, zijn zaak heet gewoon el principe de persia, vandaar). Hij was fantastisch. Verstrooid en chaotisch en een spring-in-t-veld, en zo hartelijk als men zich een mens maar kan voorstellen. Hij had wel degelijk veggie spul, de overheerlijk Yuccabroodjes gevuld met kaas, maar dat nam niet weg dat hij erg veel medelijden met mij had – omdat ik vegetariër ben en hij was het ook ooit geweest, een jaar, maar nee hoor, dat valt in Ecuador echt niet vol te houden. Dus stond er binnen no time een op maat gemaakte tosti met champignons voor mijn neus. En nog een Iraniër. Die stond erop ons kruidenthee in te schenken. En zo werd het onverwachts gezellig. Wij werden trouwe bezoekers, zij ons immer vrolijke gezelschap. Fondues en mizdues werden georganiseerd, taarten werden geproefd, en yoghurts werden bewonderd. Helaas woon ik nu heeeeeeeeeeeeeeeel ver weg van de prins. Vanmiddag dacht ik, ik ga er gewoon lunchen, maar tot mijn schrik stond daar... een meisje. Gewoon, een Ecuadoriaans meisje. Teleurgesteld droop ik af. Pan de Yucca smaakt me niet als er geen vrolijke chaos bij geserveerd wordt...
Popje
’t Is niet makkelijk om een hele week onvrijwillig aan iemand vastgeplakt te worden. Al helemaal niet als die iemand heel (heel!) anders is. Heel kerkelijk bijvoorbeeld. En/of er hele nare ideeën op na houdt (tegen het homohuwelijk enzo, o gruwel). En/of de wereld onderverdeelt in mooie en lelijke mensen (iets er tussenin bestaat niet, en een ander criterium evenmin). En als deze persoon ook nog alles aan doet om bij de mooie mensen te horen. Weigeren haar mooie gezichtje aan de wereld te vertonen zonder de verplichte 17 lagen make-up. Minstens 5 toilettassen en liters (letterlijk!) shampoo en douchegel meenemen van thuis. Ik heb heel veel schouderklopjes verdiend. Om alle keren dat ik gewacht heb tot het gekrul en gefrul voor de spiegel voorbij was. Voor alle keren dat ik op mijn tong heb gebeten bij de commentaren “Ach ja, hij is wel sympathiek, maar zo LELIJK!”, “Latinameisjes hebben echt geen kont”, en “Wat kleden de mensen zich hier verschrikkelijk”. En dan was er ook nog het eeuwige eindeloze plannen maken. Want sommige mensen willen alles, en wel meteen. Een nieuwe taal leren, leren surfen, leren dansen, een cursus aan de univ, minstens drie keer per week uitgaan, elk weekend reizen, en zagen. Want het werk is niet goed genoeg en de stad is niet goed genoeg en o hoe gaat ze het hier een jaar uithouden. *zucht* Alleen zijn kan soms hemels zijn...
Twee Bazen
Eerst was er Michel. Ik ben dol op Michel, hij is begripvol en sympathiek en vreemd bekend. Het duurde een hele tijd voor ik het doorhad; eerst dacht ik ‘waw, die man heeft de meest Belgische stem die ik me kan voorstellen’, maar dat sloeg natuurlijk nergens op (ook al is hij wel een Waalse landgenoot). Pas na een week of zo sloeg het besef mij keihard in het gezicht, en sindsdien valt er niet meer naast te kijken: Michel lijkt op mijn vader. Uiterlijk ook wel wat (beetje klein, kalend), maar vooral hun manier van praten en redevoeren is treffend. Alles duidelijk, grondig uitleggen, op diezelfde zachte toon en met heel veel enfin’s ertussendoor (wat vooral in Michels geval zeer grappig is, toch ietwat misplaatst zo in die Spaanse zwierige zinnen). Ik vind het wel wat hebben. De VN – ’t is ook een beetje thuiskomen zo...
Angel is van een hele andere orde. Angel is een leider pur sang. Toen ik hem voor het eerst zag moest ik moeite doen om niet te buigen. Ik werd bloedzenuwachtig en kon de rest van het gesprek geen woord uitbrengen. Zelden zo onder de indruk geweest van iemand. Angel draagt zijn traditionele klederdracht met een waardigheid die ongezien is. Hij zegt weinig, draait zijn pen om en om op het tafelblad, kijkt verstrooid rond de zaal. Tot hij het moment vindt gekomen om te spreken, en dat doet hij dan met zo’n weldoordachte zinnen, zo to the point, dat de intelligentie van deze man meteen alle aanwezigen overschaduwt. Ik ben zwaar geïntimideerd. Bang misschien zelfs wel. ’n Beetje. Maar vooral zeer onder de indruk. Angel Medina – zelden iemand zo goed bij z’n naam weten passen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten