Een hulpeloos konijn (Walter, ik wil een klinker kopen)

Wanneer ik denk dat niemand kijkt (of als het me gewoon niks kan schelen) prevel ik zachtjes Kroatische woorden voor me uit. Ik lees ze op voorbijrijdende bussen en voorbijglijdende uithangborden, en zonder ook maar het flauwste benul te hebben van wat ze betekenen, laat ik ze over mijn tong rollen, over mijn lippen wervelen, vertrouw ik ze toe aan de lucht rondom mij.

Ik voel me als een hulpeloos konijntje, zo zonder taal als houvast. Ik ben het niet gewend, want waar ik ook ga heb ik meestal wel een notie van de taal (ik zal niet beweren dat ik Italiaans spreek, maar beweren dat ik het níet spreek gaat me dan ook weer te ver). Maar Kroatisch is me zo goed als volslagen vreemd (een enkele uitzondering daar gelaten, zoals toen de buschauffeuse iets verkondigde dat verdacht veel leek op 'paar minuten pauze' - waarna ze een paar minuten pauze nam. Of toen mijn eerste gastvrouw via haar Engelssprekende zoon een incorrecte versie van mijn reisroute te horen kreeg en geschokt uitriep "Absurd!". Ik voelde de dringende behoefte wat zaken recht te zetten.). Mijn linguistische voorkennis schat de uitspraak van deze fascinerende nieuwe woorden compleet verkeerd in. Letters klinken anders, klemtonen liggen nooit waar ik ze verwacht. En dus ben ik - ten dele - de onnozele toerist. Die weliswaar haar best doet mensen te begroeten en te bedanken in hun eigen taal, maar verder een hulpeloos konijn is dat haar toevlucht moet zoeken in Engels en gebarentaal als universele hulpmiddelen.

De taalnerd in mij is verrukt. Verkneukelt zich zoals enkel een taalnerd dat kan wanneer ik de betekenis van een woord weet af te leiden uit de context. Ik verheug me erop nieuwe klanken uit te proberen, nieuwe uitspraken te proeven. De C is geen c van citroen, maar een ts van tsaar. De H is geen stomme klank maar een zachte ch. Als een kind zo blij ben ik, wanneer ik midden in een ratelzin een woord opvang dat ik herken. Ik word vrolijk als ik een wetmatigheid in de taal ontdek. Verrukt ben ik, verrukt. Gulzig drink ik alle klanken.

(Nu, een dikke week nadat ik dit stuk schreef, begint de taal haar geheimen voor mij te onthullen. Gesprekken klinken niet langer als langgerekte toverspreuken, maar zijn besprenkeld met woorden die ik herken. Ik heb mij omringd met locals die ervan genieten mij uitdrukkingen aan te leren en mij complimenteren met mijn uitspraak. Mijn initiële kinderlijke en blije nieuwsgierigheid is vervangen door een wat serieuzer, volwassener leerproces. Natuurlijk blijf ik hier niet lang genoeg om ook effectief een conversatie te kunnen voeren, maar ik blijf plezier vinden in het voorzichtig navigeren van de taal. Voor mij maakt dit net zoveel deel uit van de ontdekking als het wandelen door een vreemde stad, het duiken in een onbekende zee, het proeven van een nieuw gerecht.

Ik ben in Hrvatska, Krk, Hvar. Ugljan. Ik bezoek de Trg, ik drink Ožujsko, ik zie trp.)

Mijn brein is in de speeltuin.

Bok!

(De foto's hebben eigenlijk niet zo veel te maken met de tekst. Ik was gewoon erg blij toen ik in een oude kerk een tentoonstelling over het Glagolitische schrift vond. Wat kunnen woorden prachtig zijn.)