Toverdrankjes

De hele situatie doet bizar aan, ietwat lachwekkend zelfs. Hier zit ik dan, in het Amazonewoud. Naast mij zit een sjamaan. Hij is Shipibo, 68 jaar, en kan bijna alle planten uit het woud aanroepen. Hij verscheurt bloemen en ritst blaadjes van takken, om die vervolgens allemaal samen in een gigantische pot te gooien. Ik moet denken aan toen ik klein was en veel te grote hakschoenen uit de verkleedkoffer haalde. Toen maakte ik zelf nog mijn toverdrankjes. Een beetje zand uit de zandbak, wat water, grassprietjes erbij, een boterbloem of twee, roeren maar, en huppakee. Toverdrank klaar. Of soep, afhankelijk van waar ik die dag zin in had.

De magische wereld heeft mij altijd gefascineerd. Dus het feit dat ik hier nu zit, met Manuel, die mij voor de zoveelste keer aanmaant om sjamaan te worden, lijkt niets meer of minder dan lotsbestemming. "Als jij de beslissing neemt, zal ik het je aanleren." Ooit zou ik hier goud voor gegeven hebben. Goud! Een Amazonesjamaan die mij heeft uitverkoren om zijn leerlinge te zijn! Mijn hemel, wat wil een mens nog meer? 

Vanalles dus, besef ik nu. Ik moet een beetje lachen om de ironie. Wat vroeger mijn absolute droom zou zijn geweest roept nu geen enkel verlangen meer bij me op. Ergens wil ik nog steeds alles weten over geneeskrachtige planten, maar de rituelen van de inheemse bevolking horen hen toe. Hun magie is de mijne niet. En dus zeg ik tegen Manuel dat ik wel zal zien, dat ik eerst mezelf maar eens wil genezen, en kijk verder hoe hij mijn toversoep prepareert. Het is een geurig en kleurig mengsel. Als het af is wolkt hij er dikke tabaksrook overheen - tabak is een beschermende plant voor bijna alle volkeren uit deze regionen - en zingt/fluit zijn bescherming eroverheen. Ik baad met het bloemenwater, en zal de komende jaren beschermd zijn en geluk vinden in werk, liefde en geld. Courtesy van Manuel. Lucky me.

De bloementover is slechts een zij-uitstapje van mijn ware reden hier. Ayahuasca is de echte toverdrank die mij naar het woud heeft gehaald. Ayahuasca. De naam alleen al is puur magie. Een liaan die de deuren van het onderbewustzijn opent en communicatie met de wereld van het oerwoud mogelijk maakt. 'Medicina', zo refereren de locals eraan, want ayahuasca neem je om je lichaam en geest te helen. Onder het zwarte deken van de nacht roept de sjamaan bescherming af over de maloka, het houten ceremoniele huis. Hij zingt zijn ikaro's, zijn heilige liederen, woorden en melodieën die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Ik zink weg in een droomwereld.

Het is niet, zo besef ik nu, de magische oplossing waar ik op gehoopt had. Wat inzichten heb ik opgedaan, jazeker, maar het moeiteloze oplossen van mijn issues blijkt een illusie. Niet de eerste die ik mezelf heb aangepraat. Niet de laatste. Maar ik heb weer heel wat geleerd.

Mijn reis is nog niet ten einde.