En toen en toen en toen.

Ik doe het niet vaak, of graag, een chronologische weergave van gebeurtenissen geven, maar ik dacht ik moest maar eens vertellen waar ik ben, wat ik doe en meer van datjes. Kwestie van mensen op de hoogte stellen.

Ik vloog vanuit Galápagos naar Quito en van daaruit ging ik met Lief een paar dagen naar 'de kust' (heeft helemaal niks met zee te maken, dat hele kustgedoe, men bedoelt gewoon 'die kant van de Andes die aan de kant van de Pacific ligt en niet aan de kant van de Amazone'). Ik plukte cacaos en wandelde door stroompjes heen.

Toen begon ik te werken voor Yanapuma, als begeleider van een groep vrijwilligers die van hot naar her trekken: beetje werken, beetje toerist zijn. Met mijn 15 nieuwverworven kids trok ik de jungle in (alweer aan die fameuze 'kust'). We verbleven 2 weken in een inheems T'sachila dorp, aten iedere dag groene banaan en ontdekten de ecologische WC. We baadden ons in de rivier nadat we urenlang zakjes vol aarde hadden zitten proppen. Lief kwam langs en we gaven salsalessen. Het was mooi.

We reisden naar Riobamba, beklommen de majestueuze Chimborazo (het punt op aarde dat het verste van de evenaar verwijderd is), chillden in Baños, en trokken steunend en kreunend rond het kratermeer van een ijskoud Quilotoa. U moet niet vragen wie verdwaalde.

Plots kreeg één van mijn kids meningitis en was alles anders. Ouders panikeerden,onzekerheid heerste, Lies moest de chaos in bedwang zien te houden, en voor ik het wist hadden we de Andes-indigenagemeenschap waar we op dat moment verbleven, weer omgeruild voor Quito. Ik besloot een paar dagen vrijaf te nemen en voor ik het wist werden die dagen weken. Ik vergezelde de groep nog naar Mindo, maar voor de rest van de trip hadden ze me eigenlijk niet meer nodig. Ik vond het eerlijk gezegd allemaal best. Ik had mijzelf ietwat overschat door meteen een 24-uur-per-dag, hectische rondreisjob te nemen in plaats van even te bekomen van Galapagos en me mentaal voor te bereiden op mijn vertrek uit Ecuador.

De rest van mijn tijd bracht ik door met Lief. We verhuisden van het ene hotel naar het andere. Van Puyo naar Quito. Van zijn ooms huis naar zijn vaders huis. O chaos. En nu zijn mijn laatste dagen aangebroken. Vrijdag vertrek ik uit Ecuador, ik ben een lawine van emoties. 't Is maar dat u het weet.