Weekenddilemma's

Wat is het fijn om op zaterdagochtend om 8 uur spontaan wakker te worden en nog niet te weten wat je gaat doen. Je overloopt de paradijselijke opties in je hoofd. Je zou naar Tortuga kunnen gaan. Tortuga is een dik uur wandelen bij je vandaan, elke stap de moeite waard, het eindeloze witte strand dat aan het einde op je wacht, het ademloze turkoise van de zee, het onverbiddelijke blauw van de hemel, het pure groen van cactusbossen onderweg. Pelikanen slaan je er nieuwsgierig gade, iguanas luieren er loom op de zwarte rotsen of het strand.

Of je zou naar een nabijer strand kunnen gaan. Bij het ‘station’, mijn werkplek, zijn twee kleine maar fijne strandjes, het is er goed snorkelen en prettig luieren. Of naar la playa de los alemanes, een 2-minuten-durend watertaxiritje van het dok vandaan, rustig en mooi. En van daaruit kan je dan weer verder naar Las Grietas, canyons tussen ruwe rotswanden waartussen het helderste, diepste blauwe water stilstaat. Jongens bewijzen zichzelf door van de metershoge rotswanden naar beneden te springen, onder water doen grote vissen of ze van niks weten.

Je zou naar het hoogland kunnen gaan, het groene en frissere berggedeelte van het eiland. Vervoer is vaak schaars of duur, dus heel erg voor de hand ligt dat niet. In het binnenland kan je fruit gaan rapen, tunnels bezoeken, wandelen.

Je kan ook hangen in het dorp. Op de visserspier zorgen hordes pelikanen altijd voor spektakel. Een enkele zeeleeuw maakt toeristen blij. Je komt altijd wel iemand tegen. Oscar, Claudio, Lenin. Ijsje eten, lunchen. Beetje lezen, beetje schrijven. Je hangt van dok tot dok. Zo zijn daar de pasagiersdokken (oud en nieuw). Als je daar ’s avonds heengaat en geduld en geluk hebt zie je weleens een jonge haai op jacht naar kleine visjes. Of – en daar heb je al heel wat minder geduld en geluk voor nodig – zeeroggen in alle kleuren en soorten. Vloeiende vierkante meters onder het wateroppervlak. Het dok van de artisanos, waar Oscar werkt en ik bijgevolg altijd warm welkom word geheten, en waar ‘s avonds groepjes jongeren en ouderen muziek maken en genieten van hun eiland-community. De visserspier, een houten pad dat doorheen mangroves leidt, dichtbevolkt door vermoeide pelikanen en verliefde stelletjes op zoek naar een beetje privacy. Het verborgen dok dat eigenlijk geen dok is maar gewoon een opening tussen huizen aan de zee, een pad dat nergens heenleidt.

Er is nog zoveel te ontdekken. De kliffen langs de kust, de grietas achter las grietas. Het eiland geeft nog lang niet al zijn geheimen prijs, en toch is elk weekend al een schatkist van mogelijkheden. Paradijselijk is het. Elk weekend een beetje vakantie vieren. Mijn best doen om de schoonheid niet uit het oog te verliezen. Vooral de schoonheid niet uit het oog verliezen, Lies. Dit is waar je wezen moest.