Het is erg moeilijk om níet van het leven te houden, hier. Ook al ben je uitgeput en is het een van die dagen dat je amper geslapen hebt, wakkergehouden door vrienden en muziek en alcohol of door – minder leuk – muggen en opgezwollen ledematen. Ook als je crush je afwijst. Ook als je het gevoel hebt dat je supervisor je eigenlijk niet zo mag en dingen op het werk niet zo hard vooruitgaan als je wel zou willen. Ook als je tegenslag hebt op de bank. Het blijft wel Galapagos, natuurlijk.
Tijd vliegt hier. Dimensies zijn anders. Weken vliegen voorbij, weekends luieren loom en eindeloos verder. Het lijkt wel of er veel meer activiteiten in een dag passen dan in gelijk welke andere plek ter wereld. Hoe blij was ik in Leiden of in Quito als ik na een lange werkdag eindelijk in mijn zetel neer kon ploffen en niet meer naar buiten moest: heerlijk cocoonen, uren rondhangen op het net, badje nemen, vroeg gaan slapen. Hier nooit. Om kwart over vijf is de dag nog jong, ik moet nog uitwaaieren op de fiets naar het dorp, ijsjes eten met Kelsey, lezen, Kichwa klassen met Claudio, eten alleen of met anderen thuis of buiten, afspreken met Lenin, rondhangen op de artisano’s pier en roggen spotten, boodschappen doen, flirten met Oscar. De dag loopt over van opties. Voor moe zijn na het werk is er geen tijd. Het leven consumeert je hier, er is geen andere optie dan opgeslokt worden door de energie van Santa Cruz, mijn eiland, ik ben vervuld van ontroering, bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten