Lola zit tegenover mij. Ik kijk haar aan met mijn moeilijskte, meest wanhopige gezicht. Bedachtzaam draait ze een kaart om, kijkt er even naar, laat haar hand naar de volgende kaart glijden. Zo gaat dat even door, tot alle kaarten omgedraaid zijn. Dan zucht ze, leunt achteruit en zegt verslagen: "Zo, jij gaat niet lang in Ecuador blijven". O. Dat was niet wat ik wilde horen. Nooit meer op een kantoor werken, zegt ze, want dat doodt mijn creativiteit. Touché. En dat ik op dit moment in mijn leven een groep moet aansturen. Lesgeven of zo. Workshops begeleiden, zoiets. En dat ik een baan zal krijgen Ver Weg. Dat ik zal twijfelen, maar de baan uiteindelijk wel aanneem. Dat ik er gelukkig van zal worden. Great.
De kaarten hebben gesproken.
Eén dag later. Hoewel de pagina waar de baan oorspronkelijk vandaan kwam ook tussen mijn favorieten - mapje 'werk' - staat, spotte ik 'm eerst op Idealist.org. 'Volunteer leadership for elephant care in indigenous community' stond er. Locatie: Thailand. Er zijn zo van die banen waar je muis even overheen blijft zweven, waarvan je je afvraagt of het echt de moeite en de tijd waard is om erop te klikken. Dit was níet zo'n baan. Dit was een baan die in het fluoroze met een zwaailicht op zijn kop op en neer staat te springen en onderwijl uitroept: 'klik mij, klik mij!'. Zo'n baan was het.
Ik klikte.
Ik voldeed niet helemaal aan het profiel. Ik weet bijvoorbeeld geen f**k af van dierenverzorging. De kat van de buren kan ik nog wel aan. Olifanten daarentegen... Ik ben ook geen Thaitalige woudgids en een EHBO-diploma heb ik ook al niet. Er stond nog: applicants who do not fulfill the above requirements should not expect to be contacted.
What the hell, dacht ik, en wég was mijn brief.
Ik hoorde heel lang niks. Dat vond ik heel normaal. Ik ben immers geen dierenverzorger die Thai spreekt en aan EHBO doet. Ik ben gewoon een antropoloog met voorliefde voor oerwouden.
Maar toen, opeens, De Dag Dat De Deadline Verstreek, zat er een mailtje in mijn inbox. Congratulations, stond er. En ook: You've been shortlisted. "Oh no" dacht ik nog, "I've been shortlisted". En dat nu ik besloten had om rustig nog wat in Ecuador te blijven hangen. Slapeloze nachten braken aan. Ik mocht dan wel 'nog maar' op de shortlist staan, in mijn hoofd moest ik al een besluit nemen of zou gaan of niet zou gaan. Als het leven voorheen ingewikkeld was, dan was het net gdvrdmme-wie-heeft-die-knoop-in-mijn-leven-gelegd-ingewikkeld geworden.
Goed, ik weet nog lang niet of ik wel gekozen word. Mijn hoofd is er vol van maar zolang mijn inbox leeg blijft staat niks vast. Maar wie weet, wie weet...
Blog ik jullie volgend jaar vanuit Thailand? :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten