Niet veel mensen weten het, maar ik heb een vol jaar columns geschreven voor een online vrouwenmagazine (www.waat.nl). Niet mijn meesterwerk, wel een goede oefening. Vorig jaar keek ik nog voor hen terug op het jaar dat voorbij was en het jaar dat ging komen. Dit jaar doe ik dat voor jullie. Zelfde wijsheid, (bijna de) zelfde woorden, ander jaar. Moet kunnen.
Mijn leven is een berg. Een enorme berg, en ik maar klimmen. Zweten, zwoegen, verder ploeteren, vloeken omdat de top nog zo onbereikbaar ver lijkt te zijn…
Meestal ben ik gefrustreerd, omdat het allemaal zo moeizaam gaat. Omdat ik maar niet vooruit lijk te komen. Maar soms, gelukkig, heb ik opeens een helder moment. Want altijd maar omhoog kijken, daar krijg je een stijve nek van. De tocht wordt veel leuker als je ook goed om je heen kijkt. Daar ben ik meestal niet zo goed in, in het hier en nu. Terwijl dat toch is waar het allemaal om draait. Of af en toe eens achterom kijken naar de weg die ik al heb afgelegd. De weidse uitzichten over het dal van mijn jeugd bewonderen. Even uitrusten, even bijkomen, even goed laten doordringen hoeveel mijlpalen ik al heb getrotseerd.
Want ja, ik mag er best zijn, daar waar ik sta, mijn weg is moeilijk maar de moeite waard geweest. Voorbeeld. Ik was een klein meisje dat documentaires op dronk. Zag ik een filmpje over mensen die het hoogste meer ter wereld bevaren in een rieten bootje, dan droomde ik mezelf daarnaast. Maar waar het Titicacameer toen een verre fantasie was, nu ben ik er haast kind aan huis; ik ken het op mijn duimpje. Ooit zag ik op Discovery Channel een stukje over Micronesië en in een opwelling dacht ik: ‘daar wil ik onderzoek gaan doen’. En verdomd, ik heb ervoor moeten vechten, ik heb gehuild en gewanhoopt, maar ik heb het gedaan. Ooit zei ik tegen R. dat ik niet in de ontwikkelingswereld wilde werken. "Ja", zei R., "maar als morgen de VN een aanbod komt doen zal je wel anders praten." "Ja, de VN" antwoordde ik lacherig. Want we weten allemaa dat dat niet voor de hand ligt. Tot op een dag de VN een aanbod kwam doen. Enzovoort. De dingen die ik het liefste wilde weten heb ik geleerd. De studie die ik het liefste wilde volgen heb ik glansrijk afgerond. Ik geef het toe: ik ben góed. Alleen ben ik steeds maar zo druk bezig met mezelf te verbeteren, met alweer naar een nieuw doel toe te werken, dat ik vergeet te zien wat ik al ben. Góed, dus. Misschien zal ik wel nooit af zijn, nooit die ‘ideale’ top zien, maar wat doet het er toe. Dit bergpad is zo mooi…
Ziehier mijn goede voornemen voor 2011: meer stilstaan. Ik wens jullie allen hetzelfde toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten