En altijd zal er afscheid zijn. Er was afscheid op treinen, op luchthavens, afscheid met tranen, afscheid van spullen, afscheid van dierbare vrienden. Het is de vloek van de international, we zijn gejaagd door de wind, wij zwervers, die overal en nergens thuis zijn.
Dit weekend moest ik voor het eerst in Ecuador afscheid nemen op z’n Groots. Valeria ging weg. Valeria, mijn goede buurvrouw, voorgangster, raadgeefster, tof mens. Al die tijd had Valeria geprobeerd een baan te vinden (niemand laat Guápulo vrijwillig los, als u dat nog niet begrepen had). Valeria faalde. Valeria’s visum was ten einde en het vliegtuig wachtte.
Ach ja, afscheid nemen. Na al die jaren ben ik er geloof ik wel een beetje aan gewend geraakt. Maar toch. Het vertrek van Valeria confronteerde mij met mijn eigen tijdelijkheid hier. Grote Levensvragen begonnen nog maar eens door mijn hoofd te rollen. Want wat moet ik nou: blijven? Teruggaan? Zien wat er op me afkomt? Wordt het Ecuador? België? Een totaal andere plek op deze wijde wereld? Wordt het VN? Promoveren/doctoreren? Een alledaags baantje op een kantoortje ergens in de Grote Stad? Wereldschrijfster worden? Ik weet precies hoe leeg het voelt om ergens weg te gaan. Het vertrek van Vale sleepte mij mee in een vloedgolf van melancholie. De toekomst is een triest vooruitzicht.
Maar. Ergens weggaan betekent ook: ergens heengaan. Iets achterlaten betekent dat er ruimte is voor Nieuw. Nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, nieuwe werelden. Afscheid nemen betekent fases afsluiten, en dat is triest, das waar. Maar nog veel triester zou het zijn om nooit een nieuwe fase te beginnen uit angst het oude achter te laten. En dus blijf ik maar gaan, van het ene land naar het andere, jonglerend met mijn toekomstperspectieven. ’t Is niet makkelijk, allemaal. Maar wel de moeite waard.
Da-ag!
Prachtige trieste tekst met gelukkig op het einde een relativerende vrolijke noot.
BeantwoordenVerwijderen