Week 19: Hoe de dagen voorbij gaan.

06:15u De wekker gaat. Ik druk op snooze. Afhankelijk van hoe laat ik de nacht tevoren ben gaan slapen; hoe hard de zon door mijn gordijnen heen schijnt en hoeveel zin ik heb in de dag die komt, gaat dit nog een tijdje zo door.

06:30u Als we heel optimistisch zijn sta ik dan ongeveer op. Soms ook niet, soms om 7 uur. Het doet er niet veel toe. Soms sta ik om 7 uur op; douche ik, zet ik koffie en mis net de bus, om tóch nog op tijd op werk te komen. Soms sta ik meteen om 6:15u op, haast me, eet alleen snel een ontbijtje, kleed me aan en zoef de deur uit en slaag ik er nog in om te laat te komen. Tijd. Het is een vreemde dimensie.

07:15u Ik zou de deur uit moeten.

07:30u Ik ga de deur uit. Helemaal buiten adem kom ik boven (= op straat) aan (110 trappen, dat went werkelijk nooit), waar ik word begroet door de buurvrouwen. Ik hinkstapspring naar beneden, naar het pleintje waar de bus stopt.

07:45u Veilig en wel op de bus. Ik doe mijn haar en mijn ogen, kijk naar het uitzicht, luister naar de radio, weet me immer geplet tussen corpulente medereizigers. De bussen zijn hier duidelijk gemaakt voor schoolreisjes voor ondervoedde kinderen.

08:15u Ik stap uit op 2 blokken van mijn werk. Maar een kwartier te laat, denk ik. Dat valt best mee. Ik hobbel het koloniale pand op 10 meter van de Plaza binnen en begroet iedereen die ik tegenkom. Mijn computer wordt tevoorschijn gehaald, ik check eerst even alle vaste haltes – hotmail, werkmail, cursus, nieuws. De dag moet nog even op gang komen.

09:00u Alles is gecheckt. Er zit geloof ik niks anders op nu dan toch maar echt eens aan de slag gaan. De laatste tijd ben ik voornamelijk bezig met het invoeren van interviews die ik heb afgenomen omtrent de constructie van de plurinationale staat in Bolivia (sja, sommige mensen bléven maar vragen waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Bij deze) en het lezen en schrijven van eindeloze artikels voor mijn cursus ‘Democratie, mensenrechten en inheemse volkeren’. Ik haal tienen. Ik plan vergaderingen, ga naar vergaderingen en maak verslagen van vergaderingen. Af en toe komt er eens een training of een evenement langs, af en toe ook gewoon vrienden of collega’s.

13:oou Lunch

13:45u We hebben hier niet zoveel tijd om te lunchen, in CODENPE, that is. Mijn arme colleegjes hebben daar meer last van dan ik. Zij moeten inklokken en worden op minuten afgerekend. Op mij let eigenlijk niemand. Soms wel handig. Soms ook best wel eenzaam. De dag duurt bijna altijd te lang. Tegenwoordig zijn mijn ochtenden productief en mijn middagen eindeloze oceanen van saaiheid en geen-zin-meer-hebben-om-wat-nuttigs-te-doen.

16:45u Het voordeel van het vroege begin van de werkdag en de korte lunchpauze is dat we in principe ook vroeg naar huis kunnen. Dat is soms heerlijk (GUAPULOOOO!!). Soms móet ik echt iets af hebben en blijf ik een uur overwerken tot het ook daadwerkelijk af is. Dat zijn de beste dagen. I love overwerk. Echt. Niks geeft mij zo´n voldaan gevoel als een nuttige dag hebben gehad.

17:45u Altijd spannend om die laatste hoek om te gaan: zou het café al open zijn of niet? Indien ja, dan ga ik steevast eventjes langs. Soms voor koffie. Soms om even te hangen of gewoon om dag te zeggen. Soms blijf ik plakken. Soms dribbel ik verder naar mijn lieflijke huisje om daar eventjes van de wereld afgesloten te zijn. Op dinsdagen ga ik naar de salsales. Binnenkort ga ik op woensdag naar de tangoles. Het moet wel interessant blijven natuurlijk.

19:30u Meestal heb ik ’s middags al uitgebreid gegeten, dus hoef ik niet zo nodig meer te koken. Lekker makkelijk. Ik kijk een filmpje / neem een badje / hang in Café G.

22:00u Ik kruip in bedje. Het is al laat voor mij – over 8 uur gaat de wekker alweer. Ik lees nog wat. ’t Is bijna weekend. Maar das weer een heel ander verhaal.