Week 5: Het warme bad dat CODENPE heet

Eindelijk, na een volle maand op het UNV-kantoor te hebben zitten wachten op mijn computer, verhuisde ik naar CODENPE. “Welkom” zeiden ze toen ik werd voorgesteld. “Welkom, en weet dat dit je thuis is”. Alsof mijn nieuwe collega’s mij omarmden met woorden. Dus dit was dan mijn nieuwe thuis. In een oud koloniaal pand in het historische centrum van Quito, word ik nu iedere dag omringd door de kleurigste ponchos en de fleurigste blouses.



Een van mijn eerste acties met CODENPE was het bijwonen van een workshop voor de indígenabewegingen over het meebepalen van de politiek. Dat ik daarbij mocht zijn, als enige niet-inheemse, omringd door zoveel culturele eigenheid, dat was één ding, maar om ook nog deel uit te maken van het organizerende team... Ik gloeide en groeide van trots. Ik wist me haast geen blijf met zoveel eer: bij het uitladen en opzetten van het hele gebeuren hoopte ik stiekem dat zoveel mogelijk mensen mij zouden zien (‘kijk maar, ik hoor hier echt thuis, ik ben geen verdwaalde toerist!’). Toen ik gebombardeerd werd tot fotograaf (een taak! Ik mag me nuttig maken – en de kans op mislukking is vrij klein!) deed ik een klein vreugdedansje. Ik heb die dagen veel geleerd. Mijn leuke en minder leuke collega’s leren kennen. Gemerkt dat ik niet voor iedereen even welkom ben. Beter bevriend geraakt met Severino (onthouden voor later - Severino). Mijn begeleider – met wie ik toen nog geen Koude Oorlog had – belde me regelmatig om te horen hoe ik het stelde. Met kamergenootje Anita deelde ik vrouwenvertelsels. De Wao – die vechten tegen petrolero’s op hun grondgebied – vonden in mij een welwillende bondgenoot. Ik wentelde mij in allerlei soorten aandacht van allerlei soorten mensen. Ik kon mijn geluk niet op.



Later, tijdens een speech voor het personeel, zou Angel aan CODENPE refereren als een familie. En het daagde mij dat dat inderdaad zo is. CODENPE is ongeloofelijk hecht. Misschien door ons gedeelde doel, misschien omdat er vaak op uit wordt getrokken voor werk en omdat andere omstandigheden andere banden smeden. Er wordt zoveel meer gedeeld dan werk alleen. Als collega’s mij in het weekend bellen vind ik dat alleen maar zalig en overwerken doe ik zonder tegenzin. Er zijn onenigheden, dat is waar, het botert niet met iedereen, maar dat heeft elke familie, nietwaar? Ook CODENPE is weer elke dag ’n klein beetje thuiskomen...