"Oh, die!" knikt Fidel, zichtbaar opgelucht. "Ja, die ken ik wel". Uiteraard. Wie ter wereld - nou goed, wie in Ecuador dan - kent Marlon Santi nou niet?
De eerste keer dat ik wat hoorde over Marlon was ik nogal onder de indruk. Zijn strijdbare kop en zijn harde discours waren indrukwekkend, en ik vermoedde een zekere vijandigheid van deze man jegens buitenlanders.
Al snel kwam ik erachter dat ik Marlon vaak tegen het lijf zou lopen. Hij was spreker op de lezingen en debatten waar ik heenging. Hij was een gast op de tentoonstellingen die ik bezocht, het onmisbare element in de grote evenementen die gevierd werden. Als belangrijkste indigena-leider van Ecuador kunnen CODENPE en hij niet om elkaar heen. Mijn vrienden van het jongerennetwerk of van CONAIE 'bellen even naar Marlon' om te vragen waar hij is. Marlon, wiens kop minstens wekelijks op TV en in de krant verscheen; de machtigste en invloedrijkste indigena in het land (als Marlon oproept om morgen het land stil te leggen dan zál morgen het land stilliggen), een nationale beroemdheid, werd een trouw decorstuk in mijn leven.
Al snel bleek hij uit te munten in het Lies-negeren. Zijn talent om oogcontact te vermijden was waarlijk impressionant. Ik mocht nóg zo dicht bij hem staan, nóg zoveel van zijn compañeros kennen, nóg zo opvallend zijn, ook al zat ik zelfs in Bolívia op nog geen meter van hem af; hij bleef langs me heenkijken.
Maar toen Marlon plots zonder aankondiging verscheen op het jongerenevenement waar ik mij persoonlijk wekenlang voor uit de naad had gewerkt, ontelbare overuren voor had geklopt en waar ik 's nachts voor uit bed werd gebeld, was ik zó blij dat ik zonder twijfelen op hem afliep en riep: "Compañero Marlon! Wat geweldig dat je bent gekomen, welkom!" Marlon groette mij alsof we elkaar al jaren kenden en hield een vriendelijk praatje met me.
Een half uur later stond ik wat afgezonderd naar de dansvloer te staren. "Niemand vraagt mij ten dans" bedacht ik enigzins teleurgesteld. Op precies datzelfde moment kwam Marlon mijn gezichtsveld binnengewerveld, liep recht op mij af met uitgestoken armen en vroeg "Dansen?". "Vamos!" zei ik, verrast en vereerd.
Ik heb gedanst met Marlon Santi. Ik straalde als een meisje van 15 dat met Brad Pitt mag dansen. Het nummer duurde eindeloos en had van mij best dubbel zo eindeloos mogen duren. Mijn rok zwierde en Marlon swingde. Ook al faalt alles van nu af aan: mijn missie in Ecuador is geslaagd. Ik heb gedanst met Marlon Santi. Ik kan in vrede gaan...
weer en prachtig relaas en een onvergetelijke herinnering bij zie :)
BeantwoordenVerwijderen