De avonturen van Lies en de Indígenaprinsessen

Lies goes Salasaca @ de interculturele school Runakunapak Yachay.

Mensjes

Natuurlijk heb ik lievelingetjes. Het is onmogelijk, lichtjes onmenselijk, om geen lievelingetjes te hebben. Dat zijn lang niet altijd diegenen die mij het liefste hebben. 170 kindjes heb ik opeens, engeltjes, duiveltjes, verwende nesten, briljante genieën in the making, in alle soorten en maten komen ze.

Beter laat dan nooit: de eerste maand

De dag begint vroeg. Té vroeg, soms. Maar meestal niet. Om 6u30, als de wekker afgaat, is het licht buiten, en warm. De dag wacht op je in knallend groen en blauw, je moet het leven in.

Weekenddilemma's

Wat is het fijn om op zaterdagochtend om 8 uur spontaan wakker te worden en nog niet te weten wat je gaat doen. Je overloopt de paradijselijke opties in je hoofd.

Rozengeur noch maneschijn

Het begon allemaal zowat een maand geleden. Opeens had ik heftige aanvallen van maagpijn. Geen krampen, dat niet, eerder het gevoel alsof een baby-alien mijn maag behuisde en af en toe zijn scherpe klauwen in mijn maagwand scheurde, als om mij van binnenuit open te rijten.

Galapagos Dreaming

Het is erg moeilijk om níet van het leven te houden, hier. Ook al ben je uitgeput en is het een van die dagen dat je amper geslapen hebt, wakkergehouden door vrienden en muziek en alcohol of door – minder leuk – muggen en opgezwollen ledematen.

Week 0 - 4: Apenstreken

"Lies!" sist Hugo. "Zet tenminste je zonnebril op!" Ik grijns; ik ben allang bij dat ik eens de staarder kan zijn en niet de aangestaarde, en het kan me eerlijk gezegd weinig schelen of die knappe mannen dat doorhebben. Maar voor Hugo... Ik schuif mijn zonnebril op mijn neus en zeg: "Zo goed?" Hugo zucht tevreden en draait zich op zijn buik zodat ook hij het uitzicht kan bewonderen.

Week 0 - 3: Nat

Op Galapagos is een mens voortdurend nat. Niet een beetje nat, neen, niet soms nat, maar voortdurend, klets, nat.
Daar zijn verschillende redenen voor.

Week 0 - 2: Woordeloos

Week 0 - 1 Ademloos

Ik was nogal een raar kind, eigenlijk. Andere kinderen waren al luidkeels met alle popliedjes aan het meekwelen, ik zong nog steeds kinderen voor kinderen. Andere kinderen keken naar foute tienerkomedie-romantische series, ik verkoos de natuurdocumentaire. De meisjes uit mijn klas wilden gewoon lerares of kapster worden, ik wilde per se zoologe worden om met Greenpeace de wereldzeeen - er zijn nogal wat leestekens die ik noet kan vinden op dit keybord, excuus - af te varen en de walvissen te redden.

Week 52: This is the end - balansdag

Het is zo ver: week 52 is aangebroken. De laatste week van mijn contract, de laatste loodjes, de laatste dagen van mijn jaar als VN-er. Tijd om de balans op te maken.

Week 51: missie

Erg vaak is het niet voorgekomen, maar heel af en toe ben ik wel eens op veldmissie gegaan, ja. Dat ziet er dan zo uit:

Lies luistert aandachtig naar het verhaal van de locals.

Week 50: Plannen

Ik ben, geloof ik, niet zo goed in plannen. Dat gaat ongeveer zo in mijn hoofd:

08:00h "Misschien is het wel het allercoolste als ik hier gewoon een paar maanden vakantie vier. Wat rondreizen. Galapagos, de Amazone. Heerlijk. Thuisbasis in Guápulo, vrijheid, rust vinden. Journalistiekcursus afmaken, schrijven. Oh wat heerlijk. Goed plan."

Week 49: Dusssssssss.

Mijn carrièreadviseuse Hanna en haar assistente Bregje waren tot de conclusie gekomen dat mijn droombaan eigenlijk bestaat uit onderzoek doen en daar dan wat leuks over schrijven. Dat kan je natuurlijk in verschillende vormen gieten. Zo is daar het PhD-onderzoek met een leuke scriptie eraan vast; een stevige reportage met een leuk artikel als resultaat, of de occasionele consultancy met een degelijk rapport als uitkomst. Als het kan ook nog even over inheemse volkeren en/of conservatie. Die kanten op.

Week 48: Wijze Woorden

Ahh, Facebook. Waarlijk een bron van wijsheid (en ook, voornamelijk, van onzin, daar is het medium nu eenmaal uitermate geschikt voor).

Een greep uit de wijze woorden van FB-vrienden:

Week 47: over olifanten en dilemma's

Lola zit tegenover mij. Ik kijk haar aan met mijn moeilijskte, meest wanhopige gezicht. Bedachtzaam draait ze een kaart om, kijkt er even naar, laat haar hand naar de volgende kaart glijden. Zo gaat dat even door, tot alle kaarten omgedraaid zijn. Dan zucht ze, leunt achteruit en zegt verslagen: "Zo, jij gaat niet lang in Ecuador blijven". O. Dat was niet wat ik wilde horen. Nooit meer op een kantoor werken, zegt ze, want dat doodt mijn creativiteit. Touché. En dat ik op dit moment in mijn leven een groep moet aansturen. Lesgeven of zo. Workshops begeleiden, zoiets. En dat ik een baan zal krijgen Ver Weg. Dat ik zal twijfelen, maar de baan uiteindelijk wel aanneem. Dat ik er gelukkig van zal worden. Great.

Week 46: FELIZ AÑO (Recyclage - deel II)

Niet veel mensen weten het, maar ik heb een vol jaar columns geschreven voor een online vrouwenmagazine (www.waat.nl). Niet mijn meesterwerk, wel een goede oefening. Vorig jaar keek ik nog voor hen terug op het jaar dat voorbij was en het jaar dat ging komen. Dit jaar doe ik dat voor jullie. Zelfde wijsheid, (bijna de) zelfde woorden, ander jaar. Moet kunnen.