Week 52: This is the end - balansdag

Het is zo ver: week 52 is aangebroken. De laatste week van mijn contract, de laatste loodjes, de laatste dagen van mijn jaar als VN-er. Tijd om de balans op te maken.

Het is met momenten een kutjaar geweest. Ik ben vaak teleurgesteld geweest, verdrietig, moe, moedeloos. Waar ik dacht dat mijn baan zou inhouden dat ik de hele tijd naar indigena-gemeenschappen zou mogen reizen, bleef het bij dromen achter de computer. Waar ik dacht dat mijn werk razend interessant zou zijn moest ik mezelf maar al te vaak door politiek-theoretische teksten heenbijten. Hoewel ik dacht dat ik een cursus journalistiek zou hebben afgerond, heb ik slechts drie van de twaalf modules af gekregen. Hoewel mijn plan was maandelijks voor MO.be te schrijven, heb ik dat uiteindelijk maar 6 keer gedaan. Ik was op zoek naar stabilitiet, maar op het eind van het jaar sta ik alweer voor verscheurende dilemma's. Ik hoorde nergens bij: op kantoor bij CODENPE was ik die van de VN, bij de VN kenden ze mij amper omdat ik er nooit was. Met mijn ene supervisor heb ik koude oorlog gevoerd, de andere verdween naar een nieuwe baan, in de liefde ben ik nog steeds even hopeloos en enige zekerheid voor de toekomst hou ik hier ook al niet aan over.

Maar wat is het een geweldig jaar geweest. Ik ben vaak euforisch geweest, vol energie, blij, gelukkig. Ik heb het organizatieve indigena-systeem van binnenuit leren kennen en heb vriendschappen gesloten met de meest interssante mensen. Ik mag VN op mijn CV plaatsen en kan er twee vette aanbevelingsbrieven aan toevoegen. Ik heb mijn journalistiekcursus misschien niet kunnen afmaken op deze korte termijn omdat ik het te druk had met LEVEN, maar ik haal de hoogste cijfers, krijg de beste commentaren. Ik heb met 90% een UNDP-cursus in Inheemse Volkeren, Mensenrechten en Democratie afgerond. Ik heb ooit eens de main page van MO.be gehaald. Ik heb jullie elke week bijgeblogd. Ik heb binnenkort twee publicaties op mijn naam staan. Ik heb een nieuw land leren kennen, genoten van mijn thuis, ik heb gedanst, gedanst, gedanst. Ik heb mogen voelen wat het is om liefgehad te worden. Ik heb geleefd en geleerd.

Het is waar, ik sta eens temeer voor de keuze: wat nu? Waarheen? Wanneer? Waarvoor? Wel, eerst en vooral: Galapagos! Vakantie! En daarna - dat zien we dan wel weer.