Week 45: Thuis komen / thuis zijn

Op 11 december vertrok ik vol enthousiasme naar België. Mijn thuisland. Want ik mag dan al een zwerver zijn, een reiverslaafde leergierige wereldhuppelaarster, België zal altijd mijn land zijn. Niks meer aan te doen.

Week 44: Vluchten.

Ik heb in mijn leven al op meer dan 50 vluchten gezeten. Jawel, meer dan 50 (52 om precies te zijn, althans, volgens een snelle telling, en ik weet niet helemaal zeker of ik me wel alle vluchten kan herinneren). Dat is heel wat, vooral voor een groentje.

Week 43: Koud

Zelden zo genoten van winterse temperaturen: Wat is het hier heerlijk koud.

Week 42: Voorbij

Week 42 is al lang en breed en goed en wel voorbij. Gezien de hardnekkige gewoonte van jaren om 52 weken te tellen, betekent dat dat mij nog 10 weken resten.

Week 41: Ecuador = dierenrijk

Kevertje met lichtgevende "oogjes". Mooi!! .

Week 40: Mis-je-datjes

Als we dan toch in de lijstjesperiode van het jaar beland zijn; bij deze mijn bijdrage: 10 dingen die ik mis...

- Winter. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen, maar dagen die korter en donkerder worden, wegkruipen in een huis, wegvluchten naar de zon van het zuiden, het laat je tenminste voelen dat de tijd voorbij gaat. Hier is iedere dag even lang, even licht. 2010 is aan me voorbijgegaan in een monotone synchronie van dagen. Ik mis de decemberfeel bij voorbaat. .

Week 39: Wistjedatjes

Wist u dat...

- ik in Ecuador maar liefst een kilo minder weeg dan in de lage landen? Heeft niks met afvallen te maken en alles met verminderde zwaartekracht op de evenaar.

Week 38: Marlon Santi

Fidel kijkt me een beetje glazig aan. "Euuhh... wie??" Ongeduldig en gepikeerd haal ik Google images erbij en duikel in no time de karakteristieke kop van Marlon Santi op:


"Oh, die!" knikt Fidel, zichtbaar opgelucht. "Ja, die ken ik wel". Uiteraard. Wie ter wereld - nou goed, wie in Ecuador dan - kent Marlon Santi nou niet?

Week 37: Geluiden

Stel u een grot voor. Het is een onderaardse grot, een holle ruimte in een berg, op de bodem een diep en donker meer.

Week 36: Is al veel te lang geleden...

Daar doe ik niet meer aan, die sla ik over.

Week 35: Het verdriet van Cusco (Recyclage)

Recyclage schijnt goed te zijn voor het milieu. Daarom hergebruik ik graag dit oude verhaal op mijn blog. Nou ja, oud. Gebeurd in 2007, geschreven in 2010. Tweede mee geëindigd in een schrijfwedstrijd (zie http://www.moveyourworld.nl/page.php?menu=4&page=2086 en http://www.moveyourworld.nl/page.php?menu=1&page=1845 en als het goed is ook een vermelding in de IS van oktober, gaarne bijhouden wie hem heeft...). Ik ga er dus maar van uit dat het hergebruik van degelijke kwaliteit is. Bij deze:

Week 34: de kater van Correa

30 september 2009 - Het begon allemaal als een normale werkdag. Er was geen gefluister geweest in de wandelgangen, geen gespannen sfeer in de dagen vooraf. Ik stond die ochtend op, denkende dat het er één zoals alle andere zou worden. Toevallig had ik net een afspraak op het VN hoofdkantoor en ging ik dus niet, zoals de meeste andere werkdagen, naar het historische centrum.

Week 33: Impressions of life in Quito

Zondagavond, thuis.

Week 32: Over meisjesdromen en toekomstplannen

Deze week ben ik voor mijn werk even een dagje op en neer naar de Amazone geweest. Dat zet meteen mijn blog van week 30 weer wat in perspectief, want ik weet best wel dat een dagtripje naar de Amazone bij de meeste van jullie noch in de jobomschrijving, noch in de definitie van een saaie job past. Laten we zeggen dat sommige weken al wat interessanter blijken te zijn dan andere.

Week 31: De dingen des levens

Een arm sluit zich om mijn keel, koud en hard. Heel even denk ik nog dat het vriendschappelijk is, dat iemand die ik ken me heeft ingehaald en wat hardhandig omhelst. Dan wordt mijn luchtpijp dichtgeknepen en dringt de waarheid tot me door

Week 30: Rechtzettingen

Graag wil ik even wat dingen die scheef staan weer rechttrekken. Gewoon, voor de duidelijkheid.

Week 29: Saus dansen en overgeven

Paulo
Zijn sterke armen bakenden daadkrachtig mijn ruimte af. Zijn lichaam fluisterde en het mijne luisterde. Gewillig liet ik mij rondwervelen, liet ik mij bewegen in de richting die hij woordeloos aangaf. Al wat ik moest doen was stoppen met denken.

Week 28: MelanchoLies

En altijd zal er afscheid zijn. Er was afscheid op treinen, op luchthavens, afscheid met tranen, afscheid van spullen, afscheid van dierbare vrienden.

Week 27: 28

Laten we voor het gemak even vergeten dat het een grijze dag was. Laten we vergeten dat ik ’s avonds crepeerde van de buikpijn en laten we er ook maar even niet aan denken dat die dag slechts één sms-je (lang leve R.!) en één gemiste oproep mijn telefoonstilte onderbraken.(I)

Week 26: Week 26

Een jaar telt 52 weken.

Week 25: Fido

Mensen die mij graag genoeg zien om af en toe een live (doch meestal virtueel) gesprek met mij aan te knopen wisten het natuurlijk al lang. Mensen die mij goed genoeg kennen om hier en daar tussen de lijntjes door te lezen hadden al een vermoeden. En na meer dan twee-en-een-halve-maand bijna-onafscheidelijkheid bij deze dan ook maar officieel wit op donkerblauw: Lies heeft een lief. Tijd om u voor te stellen: Fidel.

Week 24: The simplicity of Beauty

Beauty for every hour of the day. Twelve times Guápulo. Always home...

Week 23: The beauty of simplicity

Week 22: Hebben.

Ik heb het niet meer.

Week 21: Verlanglijstje

Ik denk, subtiliteit is zó 2009, dus ik kom er mar meteen mee: ik ben bijna jarig. Over iets meer dan een maand. En gezien de efficiëntie van de post hier is het hoog tijd dat ik jullie daar even aan herinner. (Niet zomaar een verjaardag overigens, want volgens de numerologie is 28 = 2 + 8 = 10 = 1 + 0 = 1 = het begin van een nieuwe cyclus. Dus.)

Week 20: Lieve Lezer,

Ik ben je al lang een persoonlijke noot schuldig, ik weet het. Ik had al lang ellenlange emails moeten sturen in plaats van dit ‘elke-week-een-bericht-voor-de-hele-wereld-schrijven’. Het is niet eerlijk. Je hebt beter verdiend. Het spijt me. Daar zijn geen excuses voor. Wel redenen.

Week 19: Hoe de dagen voorbij gaan.

06:15u De wekker gaat. Ik druk op snooze. Afhankelijk van hoe laat ik de nacht tevoren ben gaan slapen; hoe hard de zon door mijn gordijnen heen schijnt en hoeveel zin ik heb in de dag die komt, gaat dit nog een tijdje zo door.

Week 18: Waar god woont.

Ik weet het, ik heb het al eerder vermeld. Ik heb er foto’s van laten zien. Ik hoef het niet te herhalen. Maar ik doe het toch. Want voor het eerst in 10 jaar voel ik mij ergens thuis. Ik hou van mijn wereld. Het is tijd voor een ode aan Guápulo.

Week 17: I love....

Kennen we deze nog? Jaaaa! ECUADOR!

Week 16: Broodje culture shock

Lunchen. Wij, die elke dag met ons brooddoosje naar werk vertrekken, staan er zelden bij stil dat ook lunchen een cultureel gegeven is. Dat is het nochthans wel degelijk. Kijk maar:

Week 15: de mensen van mei

Ik natuurlijk. Met een charmante en hoofdloze Sanne :-)

Week 14: Soep

Soms gebeurt er zo veel dat er niks van te maken valt, want:
a) ik heb geen tijd om er wat van te maken en
b) mijn hoofd zit zo vol dat ik niet weet waar te beginnen. Daarom krijgt u vandaag soep. Hersensoep met lettertjes.

Week 13: Flarden van wijsheid

(In jouw ogen drijft de tijd)

Het verleden heeft ons ingehaald.
De vrouw tikt het meisje op de schouder en spreekt haar vermanend toe: "Sprookjes bestaan niet. Wordt wakker. Nu."

Week 12: Reizen

Ik reis graag. Nu hoor ik jullie en masse tot in Ecuador denken: "dit is een ernstig geval van stating the obvious", maar wat ik eigenlijk bedoel is: ik ben zo graag onderweg.

Bolivia II: La Belgique Exotique

Ik was in Bolivia om de Wereldconferentie der Volkeren over Klimaatverandering en de Rechten van Moeder Aarde bij te wonen (met dank aan Evo). Daar is uiteraard zo veel gebeurd dat ik daar op dit blog niet eens aan wil beginnen (doch misschien wel op www.mo.be/wereldblog).

Maar toch, dat ene moment:

Week 11: Bolivia: al wat ik vergeten was.

- Doet u mij maar een zakje sap aub. (of hoe mevrouwtjes met kleurrijke rokken en bollige hoedjes op straat sapjes verkopen die ze gewoon in een plastic zakje gieten. Huppakee, rietje erin en ready to go!)

Week 10: Severino en het feest der feesten

Severino belde mij op vrijdagavond. Dat is beter dan anders, want Severino heeft de aparte gewoonte mij rond een uur of 6 in de ochtend te bellen. Nu moet ik toegeven dat ik dat niet erg vind. Severino heeft namelijk een streepje voor op andere mannen hier. Meteen toen ik hem zag had ik een zwak voor hem, en de reden daarvoor is even oppervlakkig als simpel: de jungle druipt langs alle kanten van hem af.

Week 9: Pleased to introduce: mijn huis

Kijk, dit is dus nu mijn huisje:


Dit is wat ik zie als ik na een lange dag werken binnenkom.

Week 8: Quito

Mijn relatie met Quito is van het begin af aan een beetje apart geweest. Mijn epicentrum in de gemiddelde Latijnsamerikaanse stad is tot nu toe steeds het koloniale centrum geweest. Steeds woonde of logeerde ik daar ergens dichtbij en cirkelde mijn leven in een beperkte straal rond een Plaza Grande. Mijn eerste weken in Quito heb ik dat historische centrum niet eens gezíén.

Week 7: Het warme bad - the aftermath

Alle warme baden worden ooit koud, en dus kon het natuurlijk niet eeuwig duren, die roes van de ultieme antropologenjob.

Week 5: Het warme bad dat CODENPE heet

Eindelijk, na een volle maand op het UNV-kantoor te hebben zitten wachten op mijn computer, verhuisde ik naar CODENPE. “Welkom” zeiden ze toen ik werd voorgesteld. “Welkom, en weet dat dit je thuis is”. Alsof mijn nieuwe collega’s mij omarmden met woorden. Dus dit was dan mijn nieuwe thuis. In een oud koloniaal pand in het historische centrum van Quito, word ik nu iedere dag omringd door de kleurigste ponchos en de fleurigste blouses.

Week 4. Het warme bad dat CODENPE heet: de proloog

Soms overvalt het besef mij opeens zo helder en hard dat ik er even sterretjes van zie. Zoals die dag lang geleden, op de ochtend na mijn aankomst in Quito, op de 11de verdieping van het VN-gebouw. Zombie als ik was, probeerde ik uit alle macht mijn hoofd erbij te houden.

Week 6*: Hoe dromen soms meer met de werkelijkheid te maken hebben dan je op het eerste zicht zou denken

* Want weken hoeven niet altijd op volgorde te gaan...

Die nacht droode ik dat ik met Rinse in een museum was. Je weet wel, zo'n enorm gebouw dat enkel een museum of een justitiepaleis of een nationale bibliotheek kan zijn; wit, en met trappen en een galerij met gigantische pilaren met een driehoek erop (was ik daar werkelijk met Rinse geweest, dan had ik jullie ook de juiste termen hiervoor kunnen geven, maar dat is dus niet het geval).

Week 3 – Thema 1: Mensen. Melrose Place

Over Melrose Place: ik heb dat niet verzonnen, mijn woongemeenschap wordt echt zo genoemd. Waarom? Ik heb die serie nooit gezien, dus helemaal zeker kan ik niet zijn, maar vermoedelijk heeft het feit dat we een afgesloten woonomgeving vormen, grotendeels bevolkt door jongelingen (een naar het schijnt ooit bijna uitsluitend door Noord-Amerikanen) er wel wat mee te maken. Verder schijnt het drama-gehalte met momenten ook nogal bovengemiddeld te zijn, met halfnaakte mannen die midden in de nacht voor de deur staan enzo, al zijn dat niet meer dan geruchten en kan ik daar (nog) niet van meespreken. Vandaar dus. Melrose Place. Mijn thuis. Starring, onder andere:

Week 2, thema 2: Beelden. Zoek de verschillen

In het hotel waar ik de eerste week gedropt werd, zag ik het volgende schilderij hangen:

Week 1 - Thema 1: Mensen

De mannen van Iran

We ontmoetten hen meteen op de eerste dag, de mannen van Iran. In de buurt van het kantoor, waar wij tijdelijk in een shabby hotel ondergebracht waren, waren niet al te veel eetgelegenheden. Althans niet op dat moment van de dag. Dus kwamen we terecht bij de prins (niet dat hij echt een prins is of zo, zijn zaak heet gewoon el principe de persia, vandaar). Hij was fantastisch.