Week 8: Quito

Mijn relatie met Quito is van het begin af aan een beetje apart geweest. Mijn epicentrum in de gemiddelde Latijnsamerikaanse stad is tot nu toe steeds het koloniale centrum geweest. Steeds woonde of logeerde ik daar ergens dichtbij en cirkelde mijn leven in een beperkte straal rond een Plaza Grande. Mijn eerste weken in Quito heb ik dat historische centrum niet eens gezíén. Het enige wat ik zag waren veel te grote, drukke, schreeuwende verkeersaders, omzoomd door flatgebouwen met lege ogen. Tot Guapulo natuurlijk. Het was liefde op het tweede gezicht.

Na verloop van tijd ben ik Quito als een paar vuile, oude handschoenen gaan zien. Eerst denk je misschien, "Bah, wat vies/lelijk", maar als puntje bij paaltje komt passen ze wel precies; ze houden je lekker warm en comfortabel, en je kan ze uittrekken wanneer je maar wilt.

't Is te zeggen: Quito is over het algemeen inderdaad een te drukke, te vervuilde, te lelijke en te grote stad. Maar toch. Achteraf bekeken kan ik niet zeggen dat ik heb moeten wennen. Er zijn genoeg schatten om het goed te hebben; mijn huisje is een zalige oase, en op enkele uren busreis liggen ontelbaar veel ontdekplekjes. Verveling is hier haast geen optie.

Quito, kortom, ik heb er weinig mee, maar het is wel mijn thuis. Ik ben snel en haast ongemerkt gehecht geraakt aan dat paar oude handschoenen. De waarheid is dat ik hier best zou kunnen wonen. Gelukkig (?) voor jullie heb ik verscheidene mensen (die me blijkbaar goed kennen) moeten beloven dat ik terug zou komen. *Grijns*