Week 7: Het warme bad - the aftermath

Alle warme baden worden ooit koud, en dus kon het natuurlijk niet eeuwig duren, die roes van de ultieme antropologenjob.

Al snel kwam ik tot de ontdekking dat mijn werkplan één groot doolhof van vage afspraken en onduidelijke taken was. Om een lang verhaal kort te maken: na met veel mensen gepraat te hebben koos ik een taak die me nuttig en leuk leek, en iedereen vond dat goed, behalve mijn lokale supervisor. We discussieerden zo heftig dat de tranen me in de ogen stonden, en een Koude Oorlog brak uit tussen ons. Hoe ik ook probeerde, ik slaagde er maar niet in om alle betrokkenen rond de tafel te krijgen, en toen dat uiteindelijk toch gebeurde was de conclusie: "we moeten het werkplan concretiseren". "Ja" zei ik verbitterd en gefrustreerd, "dat wist ik al lang. Ik dacht dat dat de hele bedoeling van deze bijeenkomst was." Waarna iedereen wat ongemakkelijk lachte. Maar ik was woest, want er waren al bijna 2 maanden van mijn luttele jaar voorbij, en ik wilde zo graag: zo graag iets leuks doen, en het vooral ook GOED doen, mezelf bewijzen aan de VN, mijzelf onmisbaar maken als het even kan. Uiteindelijk kwam het verlossende woord van José Luis, één van mijn favoriete colega's. "Lies, ik zal morgen met jou aan je werkplan werken". BEDANKT!!!

Alleen kwam hij natuurlijk niet, morgen, want zo gaat dat hier (1e en belangrijkste les over Ecuador: ga er NOOIT van uit dat een afspraak een afspraak is, en ga er al helemáál nooit van uit dat de dingen zijn wat ze lijken). Zo ging dat maar door. Uiteindelijk ging ik gelukkig WEL met José Luis aan tafel zitten en dokterden we samen een zalig, beestig plan uit. (met als mogelijk hoogtepunt toch wel het bijwonen van de klimaatconferentie in Bolivia...)

Volgende uitdaging: het plan laten goedkeuren. Dat wordt nog wat.