Soms overvalt het besef mij opeens zo helder en hard dat ik er even sterretjes van zie. Zoals die dag lang geleden, op de ochtend na mijn aankomst in Quito, op de 11de verdieping van het VN-gebouw. Zombie als ik was, probeerde ik uit alle macht mijn hoofd erbij te houden. Michel was even het minikantoortje uitgehobbeld om een colega bij te staan, en had mij alleen gelaten met al mijn gedachten, leesvoer voor de rest van het jaar en een uitzicht om U(N) tegen te zeggen. Mijn ogen dwaalden verstrooid over over het zonovergoten dal dat ik van daaruit kon zien, toen opeens een warme kriebel door mij heen zinderde. "Ik werk voor de VN". Dat is nog steeds zo'n onomvattelijk feit, zo groots en geweldig en onuitsprekelijk cool... Een vuurwerkslangetje kronkelt rond in mijn buik; een glimlach groeit van oor tot oor. Als Michel terugkomt pikt hij de draad weer op waar hij gebeleven was: "Lies, vergeet nooit dat, ook al zit je daar op kantoor, je niet voor CODENPE werkt. Jij bent daar als afgevaardigde van UNDP." Ah. Dus... ik ben de representative van het United Nations Development Programme bij de overheidsinstelling voor inheemse volkeren?? Neen Michel, ik zal mijn uiterste best doen om dat niet te vergeten.
Volgens mij geef ik licht in het donker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten