Toverdrankjes

De hele situatie doet bizar aan, ietwat lachwekkend zelfs. Hier zit ik dan, in het Amazonewoud. Naast mij zit een sjamaan. Hij is Shipibo, 68 jaar, en kan bijna alle planten uit het woud aanroepen. Hij verscheurt bloemen en ritst blaadjes van takken, om die vervolgens allemaal samen in een gigantische pot te gooien. Ik moet denken aan toen ik klein was en veel te grote hakschoenen uit de verkleedkoffer haalde. Toen maakte ik zelf nog mijn toverdrankjes. Een beetje zand uit de zandbak, wat water, grassprietjes erbij, een boterbloem of twee, roeren maar, en huppakee. Toverdrank klaar. Of soep, afhankelijk van waar ik die dag zin in had.

Sluimerlicht

(Moest dat nodig zijn, dan wil ik mij graag verontschuldigen om door te varen over die verrekte boot.Ik heb nu eenmaal wat met boten en varen en water enzo. U weet wel, zie Galapagos, Micronesie, Titicaca etc.)

We varen door een spiegelwereld.

De perfecte silhouetten van de bomen steken zwart af tegen een zacht paarsblauwe hemel van het eerste ochtendlicht. Het water is vlak en vol geheimen.

De Stad in het Woud

Iquitos, stad langs de Amazone, grootste stad ter wereld die niet per auto bereikbaar is, is zonder twijfel en jammer genoeg, ook de meest lawaaierige stad waar ik ooit ben geweest. Bye, bye, idylle van de Stad in het Woud.

Riviermijmeringen

Mijn ogen zijn aan de rivier gekluisterd.

Ik snap het niet. Nooit gesnapt, en zal het nooit snappen ook. Mensen die op een van de meest unieke, adembenemende plekken op aarde zijn, en de moeite niet nemen om naar buiten te kijken. Die in hun hangmat liggen en slapen. De hele dag. Of lezen. Hoe vaak vaar jij dan de Amazone* over?

Hier gaan we weer

Zo. Dus.

Bijna twee jaar na datum is er dan eindelijk weer een nieuwe blog. Niet dat er intussen niks schrijvenswaardigs gebeurd is. O nee. Alweer een hele resem persoonlijke evoluties en revoluties zijn de revue gepasseerd. Daar niet van.