5 minutes of happiness

De kwaliteit laat te wensen over, helaas (maar het origineel was 300MB en dat ging ik nimmer nooit niet kunnen opladen met het crappy internet dat we hier hebben...), maar zo zien jullie tenminste eens waar ik zo verslaafd aan ben. Dit ben ik op mijn gelukkigst... :-)

Heimwee

Deze ochtend werd ik, na een veel te korte nacht, om 4 uur wakker. Buiten regende het; mijn dekentje was net te koud voor me. In mijn hoofd schreef ik een boek. Ingespannen probeerde ik mijn nek te ontspannen.

Ñaños (Deel 1: Alejo)

Ñaño is, eigenlijk, een woord dat niet bestaat. Afgezien van het feit natuurlijk dat het nu dus wél bestaat. Het is een verspaansd woord dat afgeleid is van het – geheel legitiem bestaande – kichwa woord ‘ñaña’ wat ‘zus’ betekent. Maar alleen als je een meisje bent. Ben je een jongen, dan kan je nooit een ‘ñaña’ hebben. Dan heb je namelijk een ‘pani’. Jaja, antropologie van de kinship, het is me wat. Soit, het woord ‘ñaña’ is dus gewoon overgenomen door niet kichwa-sprekende andesbewoners, en op z’n spaans naar een mannelijke variant omgezet: -a wordt –o. En dan krijg je dus een ñaño (voor hen die het interesseert, moest mijn zus een jongen zijn zou zij/hij mijn ‘turi’ zijn, waren we beiden mannelijk dan waren we elkaars ‘wawki’ geweest. ’t Is maar dat u het weet.)

Baantje vs. Levensweg

Dat ik dan maar een baantje moest zoeken in Quito, zo becommentarieerde mijn moeder achteloos. Een baantje. Het woord bleef hangen, malen in mijnhoofd, met een vaag gevoel van verbazing. Is dat wat zij denkt dat ik nu heb, een baantje? Is dat wat jullie allemaal denken dat ik nu heb? Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik mij realiseerde dat eigenlijk niemand echt weet wat ik hier doe.

Tussendoortje



Zonsopgang boven mijn tuin



U denkt misschien dat ik u vergeten ben, maar niks is minder waar. Ik heb een video voor u gemaakt, met onderwaterbeelden van mijn wonderschone Galápagos. Maar de video was te zwaar, het internet te licht, mijn plan vertwaterde. De salsa-video die ik ook voor u wou maken is al helemáál op de lange baan geschoven. Intussen moest ik dingen doen: terug naar Quito, verjaardag vieren, afscheiden ‘vieren’, journalistiekcursus terug oppakken, weekenden werken, avonden werken, melancholisch mijmeren over het leven – mijn specialiteit.

Quito - the return

Al die dagen lang had ik opgezien tegen mijn terugkeer. De omgekeerde wereld, ik weet het, in het paradijs wonen en er niet naar terug willen; in de grote, vervuilde, drukke onveilige stad willen blijven. Gek ben ik.

Hier vs. daar - bedenkingen vóór Quito

Puerto Ayora. Het is een klein stadje, zo eentje waar iedereen in het midden van de straat loopt, omdat het kán. Het is ook een toeristisch stadje, zo eentje waar je mensen op de meest ongespaste plekken in bikini ziet rondlopen (op straat, in het restaurant, in de supermarkt). Het is een stadje dat niet ophoudt mij te verwonderen. Zo is het momenteel de tijd dat de mini-iguanas hun eieren uit kruipen. De wegen krioelen van baby’s – beestjes die, in tegenstelling tot mama en papa, niet in de buurt van de zee blijven, omdat zij nog niet weten wat een auto is en dat je er maar beter niet onder terecht komt. Ondanks alle ‘vooruitgang’ krioelt Puerto Ayora nog steeds van het leven. Ik zing, huil lach, werk, vecht en bewonder hier (bidden is mijn ding niet zo, al communiceer ik al eens graag met het Universum in al zijn vormen – telt dat ook?).

Gewoontjes

Ik doe mijn best om, ook op Galápagos, een gewoon leven te leiden. Zo heb ik bijvoorbeeld bakpoeder in huis. Als er dan buren langskomen die vragen of ze wat bakpoeder mogen lenen, zeg ik “ja”. Dat geeft mij een goed gevoel, bakpoeder aan mijn buren lenen. Een gevoel van normaliteit. Later kan ik mij dan zorgen maken over de vraag of ze dat eigenlijk ooit nog denken terug te geven, dat bakpoeder. En die ovenschaal. Heerlijk is het. Mondaine zorgen.

Een weinig gebeurtenisvolle zaterdag

Ik word wakker rond kwart voor acht, buiten schijnt de zon. Ik blijf nog even lui liggen, vraag me af wat ik vandaag eens zal doen. Mijn hele hoop is gevestigd op Pato die gisteren eindelijk nog eens tekenen van leven gaf en mij vandaag misschien wel dansles zal geven. Ik lees een beetje.

Ritmo tropical

Soms ben ik down. Het werk gaat veel te traag vooruit, het leukste is al voorbij - onderzoek doen – en nu zit ik hele dagen kantoorwerk te doen. Het eiland weegt op me, de kleinheid, de isolatie, de sociale controle. Vriendschappen en liefdes zijn moeilijk en gecompliceerd. Vriendinnen mogen dan tegen me zeggen wat ze willen – dat ik rijen aanbidders heb, dat ik verdorie mijn droombaan heb en zowaar betaald word om in het paradijs te wonen; allemaal waar – maar er zijn gewoon van die dagen.

Reizen is niet altijd leuk

Het was een vroege ochtend begin januari, nog nacht eigenlijk, toen mijn Grote Reis een aanvang nam. Uiteraard had ik niet geslapen – reizen en verhuizingen brengen altijd stress met zich mee en meer nog als het een combinatie van de twee betreft.

Op vakantie

Sorry aan iedereen die ik niet heb gezien, bezocht of gecontacteerd. “Op vakantie” in België is altijd een stressvol gebeuren – te veel te doen te weinig tijd. Ik zie jullie allemáál graag, maar ik zou het op prijs stellen als volgende keer eens iedereen bij míj op bezoek komt. Wel zo makkelijk. Tot Galápagos!! Groetjes uit België,

Lies