Week 43: Koud

Zelden zo genoten van winterse temperaturen: Wat is het hier heerlijk koud.

Begrijp me niet verkeerd: in Quito is het ook koud, verdomd koud, maar vervelend koud. In Quito is het vochtig, het is er vaak grijs en het regent. Het is een koude die je lichaam insluipt als een geniepige inbreker, ze dringt je spieren binnen tot die verkleumde pezen zijn geworden, je botten worden kil, je bent kou van binnenuit. Het kantoor is niet geïsoleerd, je huis niet meer te verwarmen. Je handen en voeten zijn klamme aanhangsels geworden. Quito is akelig koud, permanent koud, koud op een manier waarvan je voelt dat ze niet meer weg zal gaan.

Hier is het tenminste IJSkoud. Hier worden je handen tenminste zó koud dat ze niet langer klam zijn, maar gevoelloos blauw, en als je dan ergens binnenkomt - waar het altijd lekker warm is (in Quito zijn de binnens ook altijd koud) - zwellen je vingers op en gaan ze rood tintelen. Het is zó koud dat de winter als ijspriemen je hersenen binnendringt en je wangen rood kleurt, je wordt er wakker van, je gaat er van léven.

Ik moet eerlijk zeggen, ik hou niet van winter. Ik word er depressief van, de korte dagen, het gebrek aan daglicht, de kleurloze wereld. Maar even ontsnappen aan mijn seizoensloze wereld, mij weer bewust worden van tijd die voorbijgaat, even ondergedompeld worden in de melancholie die december heet, het doet mij deugd. En straks weer naar de evenaar. Mijn leven is chaos.