Week 25: Fido

Mensen die mij graag genoeg zien om af en toe een live (doch meestal virtueel) gesprek met mij aan te knopen wisten het natuurlijk al lang. Mensen die mij goed genoeg kennen om hier en daar tussen de lijntjes door te lezen hadden al een vermoeden. En na meer dan twee-en-een-halve-maand bijna-onafscheidelijkheid bij deze dan ook maar officieel wit op donkerblauw: Lies heeft een lief. Tijd om u voor te stellen: Fidel.



O ja, ik weet het wel, ik heb luidkeels staan roepen dat dit een manloos jaar zou worden (of er buiten mijzelf iemand was die dat geloofde is een ander verhaal). Ik had er zin in, even geen relatiegezeik aan mijn hoofd, gewoon vrijuit vrijgezel zijn. Al snel bleek dat mijn manloze jaar een flop zou worden. Vrijgezellig was het des te meer. Voor het eerst in mijn leven genoot ik voluit van single zijn, ik had het niet anders willen hebben. Daarbij was ik ook nog eens in alle rust en vrede verliefd op mijn ex. Al bij al: iemand zoeken was wel de laatste gedachte aan mijn hoofd.

Oude volkswijsheden zeggen dat je pas iets of iemand vindt als je stopt met zoeken. Het is verdomme nog waar ook.

Alles begon een beetje per ongeluk, en wel op exact dezelfde wijze als het ooit met ex was begonnen. Ik dacht nog ‘Oeps’, en hoopte dat het daar wel zowat bij zou blijven, maar Fidel dacht er van begin af aan anders over. Dag één nam hij:
- mijn wastas mee naar de wasserette
- mijn hand vast op straat
- mij mee uit eten naar zijn favoriete restaurant
Ik stond erbij en ik keek ernaar. Okee dan, dacht ik. Ik laat mij niet meeslepen. Maar op het einde van week één kwam Fidel speciaal naar Mindo om mij even te kunnen zien, om mij dag te zeggen, om even op straat zijn arm om mij heen te kunnen slaan. Mijn muur van cynisme begon te brokkelen en te breken... Had ik dan toch die ene latino getroffen die ánders was?

Hij doet niks liever dan mij voorstellen aan zijn vrienden; bedenkt een waterval aan plannen voor ons en, sterker nog, voert ze uit. Hij neemt vrij om bij mij te kunnen zijn, komt naar het centrum om met mij te kunnen lunchen, belt mij alleen maar om hallo te zeggen, en vervalt ondanks dat alles nooit in slijmerige latino-heden. Hij kookt voor mij en (o, handige bijkomstigheid!) is verslaafd aan schoonmaken. Hij staat met stip op één wat betreft leuke koosnaampjes verzinnen met het onovertroffen ‘Knuffelina’. Hij houdt niet op mij te verbazen.

Voor hen die vastgeroest zijn in typische vragen: hij is 32, heeft één jongere broer, is inderdaad genoemd náár, en baat het leukste café van Quito uit. Fido is de king of Guápulo, wat betekent dat ik de onbetwiste queen ben en – zo lang het goed gaat – geliefd ben bij alle buren. Het betekent ook dat we geen minuut rustig over straat kunnen lopen in Quito, want altijd is er wel iemand die hem kent en die hij moet begroeten. En dat hij het maar druk heeft.

Even ter geruststelling: Lies is dit keer, voor de verandering, eens níet verloren. Fidel is een interessant personage en – het moet gezegd – over ’t algemeen een goed lief. Maar wie denkt dat ik daarom zo dol ben op Guapulo heeft het mis. Mijn leven hier is een taart en Fido is de kers waar ik niet om gevraagd heb. Ik zie hem graag, maar een relatie betekent ook misverstanden, ruzies af en toe, veel energie in iemand moeten steken. Hij is verre van ideaal en ik wellicht nog verder, en cultuurverschillen, incompatibele werktijden en slechte communicatie zorgen zo nu en dan wel eens voor euhmmm... hoe zeggen we dat subtiel... ‘crisis’. Dus. Dat alles maar even om te zeggen: ik ben blij met de situatie, maar niet altijd. Of ook wel: ’t is soms lastig, maar uiteindelijk zien we elkaar wel graag. Omdat Fidel wellicht een terugkerend personage zal worden op dit blog, dacht ik, ik stel ‘m maar even voor. Jullie zouden hem allemaal heel graag mogen – hij is nu eenmaal een supersociaal beest. En ík mag hem graag, dat zou op zich al genoeg moeten zijn. En: hij is dol op mij. Ikzelf zie dat niet altijd, maar er zijn getuigen die beter weten:

Wilma bijvoorbeeld, die Fidel al 20 jaar kent, het meest tragische levensverhaal heeft dat ik ooit heb gehoord, en in de keuken van Café Guapulo werkt. Wilma beweert dat Fidel nog nooit zo verliefd is geweest. Fidel beweert dat Wilma een neiging tot overdrijving heeft.

Of El Poste en zijn broer Juan Pablo. Het zijn twee dronkelappen, dat valt niet te ontkennen. Maar ze zijn vrolijk, en hartelijk, en ze zien mij bijzonder graag. “Lies?!” roept Poste als we elkaar voor het eerst ontmoeten. “DE Lies?? Nee toch! Ik kan je naam niet meer horen! Het is Lies hier, Lies daar, Lies al wat de klok slaat! Ik kan geen Lies meer horen of zien!” Ik moet lachen, verrast en vereerd, mensen die Fidel al langer kennen zien veel meer hoe gek hij op mij is dan ikzelf, bij mij is hij beheerst. Wel lief, nooit plakkerig. Fidel staat in zijn CD-hoekje met rode kaken zijn hoofd te schudden. “Hij overdrijft”, mompelt hij. Enkele weken later is het broers beurt om dronken bekentenissen uit zijn botten te slaan. Juan Pablo: “Ik heb Fido nog nooit zo... hoe zal ik het zeggen... GECENTREERD gezien. Hij is zo rustig sinds hij met jou is. Ik ben echt heel blij dat je met Fidel bent.” JP is te zat om te zien dat we fikse ruzie hebben. Ik wou dat hij zijn bek hield.

En Amaruc, natuurlijk, Fidels broer. Als hij op bezoek is in Quito komt er altijd nogal veel alcohol aan te pas. Als we even langslopen om spullen af te zetten en ons omdraaien om naar buiten te lopen strompelt Amaru stiepelzat achter ons aan. “Fido!” roept hij, en terwijl hij met zijn wijsvinger op diens borst leunt: “Ik ben heeeeel blij met de schoonzus”. “Ja” zegt Fidel nuchter, “Ik ook”. Ik lach. “Neeneenee,” zeg Amaruc. “Ik bedoel niet dat ik content ben, nee. Ik ben werkelijk heeeeel blij met de schoonzus.” Stralend neemt hij mij in een dronken wurggreep.

Kortom, iedereen lijkt hier bijzonder gelukkig te zijn met mij. En geluk, beste mensen, dat is een schone zaak. Ik kan het u van harte aanbevelen.