Wat ik zal missen aan Galápagos:
Mijn huisje Ver Weg, een echt toevluchtsoord met zicht en gehoor op de oceaan. Mijn terras met zicht op zonsopgang en het feit dat ik om 18u snel naar een gebouw met een plat dak kan hollen vlakbij om de zonsondergang te aanschouwen in 360° view: aan mijn ene kant de oceaan die rozerood opflikkert in het laatste daglicht, aan mijn andere kant het stadje en het vuur van de zon dat erachter ondergaat, achter mij cactusvelden en bergen, het ‘hoge deel’ van het eiland. En als ik thuiskom op een nacht met nieuwe maan en zonder wolken, hoe mijn pikdonkere buurt ervoor zorgt dat ik het silhouet van mijn huisje plots heel erg klein vind tegen de achtergrond van die hele, hele grote hemel met heel, heel, heel veel sterren erin. Twee stranden op – ik zou zeggen wandelafstand, maar het is eerder aanraakafstand. Een lieflijk afgelegen klein strandje om de hoek, op 1 minuutje stappen, een ander, drukker strandje op 3 minuten stappen. Dit frisse, kleurrijke, schattige huisje is mijn eigenste plekje en ik ben hier Thuis. 
