Underwater beauty

De Overgang

Vertrekken is altijd een tijd van reflectie. Op wat achter me ligt. Op wat vóór me ligt.
(Ik overdrijf daar dan altijd in en denk dat het nummer van mijn vliegtuigstoel of het uitzicht uit mijn raampje gecodeerde boodschappen bevatten van het universum).

En toen en toen en toen.

Ik doe het niet vaak, of graag, een chronologische weergave van gebeurtenissen geven, maar ik dacht ik moest maar eens vertellen waar ik ben, wat ik doe en meer van datjes. Kwestie van mensen op de hoogte stellen.

Lies neemt afscheid van de dingen

Vandaag in de serie 'Eer uw erfgoed', een ode aan Paul Van Ostaijen. Maar vooral aan Galapagos.

De verjaardag die niet bestond

Hanna,

Vandaag is de dag dat je nooit dertig werd.

Isabela

Vorig weekend ging ik naar Isabela. Waarschijnlijk voor het laatst (in dit hoofdstuk van mijn leven).

 Isabela is het mooiste eiland. Een paar willekeurige herinneringen aan deze magische plek.

Regenseizoen

Het stortregent in Galápagos.

Countdown -8: Wat ik (niet) zal missen aan de Galápagos

Wat ik zal missen aan Galápagos:

Mijn huisje Ver Weg, een echt toevluchtsoord met zicht en gehoor op de oceaan. Mijn terras met zicht op zonsopgang en het feit dat ik om 18u snel naar een gebouw met een plat dak kan hollen vlakbij om de zonsondergang te aanschouwen in 360° view: aan mijn ene kant de oceaan die rozerood opflikkert in het laatste daglicht, aan mijn andere kant het stadje en het vuur van de zon dat erachter ondergaat, achter mij cactusvelden en bergen, het ‘hoge deel’ van het eiland. En als ik thuiskom op een nacht met nieuwe maan en zonder wolken, hoe mijn pikdonkere buurt ervoor zorgt dat ik het silhouet van mijn huisje plots heel erg klein vind tegen de achtergrond van die hele, hele grote hemel met heel, heel, heel veel sterren erin. Twee stranden op – ik zou zeggen wandelafstand, maar het is eerder aanraakafstand. Een lieflijk afgelegen klein strandje om de hoek, op 1 minuutje stappen, een ander, drukker strandje op 3 minuten stappen. Dit frisse, kleurrijke, schattige huisje is mijn eigenste plekje en ik ben hier Thuis.

De stilte voorbij (woorden aan Hanna)

Toen ik je naam in het onderwerp van een mail zag staan wist ik het meteen. Het had nochthans alles kunnen zijn. Een update. Een plan. Een boodschap. Maar een ijzige ijzeren greep klemde zich om mijn hart en ik wilde niet weten wat zou volgen. Zelfs toen ik verder las (‘Dit is een droevige mail’) had het nog iets anders kunnen zijn. ‘Het gaat niet goed met haar’. Maar ijs sijpelde mijn aderen binnen. Alles in mij wist dat ik van nu af aan zou leven in een wereld zonder jou.


Een wereld zonder jou, waar woorden eeuwig tekort zullen schieten.