Ñaños (Deel 1: Alejo)

Ñaño is, eigenlijk, een woord dat niet bestaat. Afgezien van het feit natuurlijk dat het nu dus wél bestaat. Het is een verspaansd woord dat afgeleid is van het – geheel legitiem bestaande – kichwa woord ‘ñaña’ wat ‘zus’ betekent. Maar alleen als je een meisje bent. Ben je een jongen, dan kan je nooit een ‘ñaña’ hebben. Dan heb je namelijk een ‘pani’. Jaja, antropologie van de kinship, het is me wat. Soit, het woord ‘ñaña’ is dus gewoon overgenomen door niet kichwa-sprekende andesbewoners, en op z’n spaans naar een mannelijke variant omgezet: -a wordt –o. En dan krijg je dus een ñaño (voor hen die het interesseert, moest mijn zus een jongen zijn zou zij/hij mijn ‘turi’ zijn, waren we beiden mannelijk dan waren we elkaars ‘wawki’ geweest. ’t Is maar dat u het weet.)

Baantje vs. Levensweg

Dat ik dan maar een baantje moest zoeken in Quito, zo becommentarieerde mijn moeder achteloos. Een baantje. Het woord bleef hangen, malen in mijnhoofd, met een vaag gevoel van verbazing. Is dat wat zij denkt dat ik nu heb, een baantje? Is dat wat jullie allemaal denken dat ik nu heb? Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik mij realiseerde dat eigenlijk niemand echt weet wat ik hier doe.